Κυριακή, Μαΐου 29, 2016

ΠΕΔΙΟ ΔΡΑΣΗΣ για δύο κιθαριστές

2 σχόλια:

iooanni είπε...

Η παρακολούθηση μου θύμισε τις πρώτες μου επαφές με την δημιουργία ήχων μέσω ενός οργάνου.
Έπαιρνα την κιθάρα του αδελφού μου, την ξάπλωνα και άφηνα ένα μολύβι να τρεμαναπηδήσει στις χορδές του ώσπου έπεφτε. Συχνά, έχοντας κολλημένο το αυτί μου σε κάποια επιφάνεια του ηχείου.

Με το πείσμα και την περιέργεια της τότε ηλικίας μου, το παιχνίδι του ενός λεπτού, κάποτε γινόταν μισάωρο, κάποτε παραπάνω, προσπαθώντας να ξαναπετύχω αυτές τις σπάνιες "πετυχημένες" πτώσεις. (Ίνε Νασουκατσι.)

Μετά έμαθα τι είναι η Μι καντίνι, ο μπαρές και οι αρμονικές.

(Ο καθένας γράφει τα δικά του, θα πει κάποιος, αγνοώντας την ανάρτηση. Δίκιο θα έχει...)

Σχετικά με την ανάρτηση, μερσί.

γεράσιμος μπερεκέτης είπε...

Γιάννη, εγώ σε ευχαριστώ για την ανάγνωση και το σχόλιο - τα σχόλια πλέον σπανίζουν στα μπλογκ, έχουν αντικατασταθεί από τα like εάν και εφόσον η ανάρτηση κοινοποιηθεί στο f/b.

Στόχος, έστω παράπλευρος, ενός έργου είναι να συνομιλήσει με τις διάφορες πτυχές συγκρότησης των ακροατών. Οπότε χαίρομαι που σου ανέσυρε μνήμες.

οι παχουλές αναρτήσεις (όσο τις διαβάζετε τόσο παχαίνουν)