Οὐ θέλομεν δὲ ὑμᾶς ἀγνοεῖν, ἀδελφοί, περὶ τῶν κεκοιμημένων, ἵνα μὴ λυπῆσθε καθὼς καὶ οἱ λοιποὶ οἱ μὴ ἔχοντες ἐλπίδα
-Φωτεινή, την Παρασκευή λέω να πάρω το λωφορείο να πάω στη Μάνη. Να πάω να δω και την αδερφή μου την Κούλα. Να δω και το σπίτι – πέντε χρόνια έχω να πάω. Πόσο θα ζήσω; Να πάω τώρα που ‘χω ακόμα κουράγια. Να δω και τις ελιές. Εσύ έχεις την Πιπίνα την αδερφή σου για παρέα. Δεν θα κάνω πάνω από πέντε μέρες. Άντε μια βδομάδα. Θα τρώω στην Κούλα, στον Κούνο. Ίσα για έναν ύπνο θα πηγαίνω στο Πρόγεμα. Μπορεί να μένω και στην Κούλα. Να μη πάω καθόλου για ύπνο στο Πρόγεμα. Μόνο να πάω κα’να –δυό φορές ν’ ανοίξω το σπίτι. Θα το φάει η κλεισούρα. Να δω και τι γίνεται με τα χωράφια. Μπαίνει αυτός ο διάολος με τις γελάδες και ρίχνει τα τοιχία….
-Παναγιώτη, δεν έχει να πας πουθενά.
![κουκία και [μπι]ζέλια ...](http://2.bp.blogspot.com/__qwBF56Pm0M/SDv7BiDaJKI/AAAAAAAAAR0/XtRBjHh9kLU/S230/KUK.jpg)
5 σχόλια:
Αν δεν είχε την Φωτεινή, πάλι δεν θα πήγαινε. Θα ήταν μόνος, δεν θα είχε όρεξη για ταξίδια...
Δεν πρόκειται ίσως για ταξίδι, αλλά για ελεγχόμενη φυγή. Και στην ουσία δοκιμάζει αν πιστεύει ο ίδιος τα λόγια του. Χωρίς τη Φωτεινή, όντως, δεν θα υπήρχε λόγος...
οἱ λοιποὶ οἱ μὴ ἔχοντες ἐλπίδα.
Εδώ είναι το ζουμί.
.... κάποια στιγμή σκέφτηκα, ότι δεν μιλάει για "βεβαιότητα" αλλά για ελπίδα...
και αν η Φωτεινή του φώτιζε το δρόμο της φυγής;
Δημοσίευση σχολίου