Τρίτη, Δεκεμβρίου 23, 2014

ΔΙΑΡΚΕΣ ΜΟΝΟΠΡΑΚΤΟ

Πλανόδιος οπωροπώλης: Έχω χόοοορτα, φρέσκα χόοοορτα του βουνούουου.
Γρηγόρης Σεμιτέκολο: Ιάπωνας του Ναυτικού.

Τετάρτη, Νοεμβρίου 12, 2014

Άγιος Νείλος

Πανηγύρι Αγίου Νείλου, παραμονή, οδός Γεωργίου Θεοτόκη, Πειραιάς, 11 Νοεμβρίου 2014

Αποστασιοποίηση








Από Κέρκυρα για Ηγουμενίτσα, 17 Οκτωβρίου 2014

Κυριακή, Οκτωβρίου 26, 2014

Τρία ποιματάκια

Τ’ αηδόνια της Ανατολής και τα πουλιά της Δύσης,
στου Φιλαδέλφου τον βουνόν, στου Φιλαδέλφου τ’ όρος
για συναχθήτε μιαν μεριάν να ποίσω περιβόλι.


σώσμα
Ωραιότατος εν μέσω βαΐων
παρήλαυνεν ο Μήτσος,
δυό μέρες πριν την εικοστήν ογδόην.

-Γιάγκο, πότε θ΄ ανοίξεις το βαρέλι;
-Εικοσιμία, της Παναγιάς.


tip
Χρησιμοποίησε
τα δάχτυλά σου.

Πολλά ευκόλως καταργούνται
αορίστως,
οριστικώς και άνευ
προστάγματος.

Ιδού η αξία αυξήσεως μη μισθολογικής.


ζιγκολό
Η ήχηση είναι παρακμή
των παρηχήσεων.

Αυτές έχουνε τώρα
τα φράγκα.

Κυριακή, Οκτωβρίου 19, 2014

Ταξιδιωτικά

Κουκουζέληι


Καθώς η φίλη μου Αρτεμίσια μας αφηγείτο την θαυμασίαν κατ’ αυτήν επίσκεψίν της εις Νέαν Υόρκην, διεπίστωσα αίφνης ότι εγώ δεν την είχον επισκεφθεί τουλάχιστον κατά τα τελευταία πέντε έτη. Θα ημπορούσα είτε με άμαξαν ιππήλατον προ ογδονταετίας, είτε με τον προαστιακόν κατά τους μετά την εικοστήν ογδόην νέαν Ολυμπιάδα χρόνους, έστω μια του έτους να κατάφερνα ένα λικεράκι στο σαλόνι της, ή σπουμάντο, βότκαν με άρωμα αχλάδι ή και άλλα εξωτικά πιοτά, καθότι η Αρτεμισία καίτοι εκ Μπελαρούς είναι κάτοικος Βριλησσίων.

Αντιθέτως, ουδόλως ανοίκειος μοι εφάνη κατόπιν των φρικτών κατ’ εμέ αφηγήσεων της Αρτεμισίας, η από κοινού μετά του Κουκουζέλους μορφωθείσα ιδέα της καταλύσεώς μας επί διήμερον εις το Hotel Park της πλατείας Τερψιθέας Πειραιώς, εις δύο χωριστά μονόκλινα. Απ΄ εκεί ορμώμενοι θα οργανώναμεν  επισκέψεις είτε εις το μπαρ του ξενοδοχείου, είτε εις το μπαρ του ξενοδοχείου Ακροπόλ στο Χαλάνδρι. Θα ηδυνάμεθα μάλιστα συγχρόνως δια λόγους ασφαλείας να κρατούμε επίσης δύο μονόκλινα στο Ακροπόλ, παρότι αυτός ο Κουκουζέλης αποτοξινούμενος θα έπινεν ύδωρ το πολύ ανθρακούχον ή έστω καραμελόχρουν τεχνητώς γλυκαθέν, εγώ δε και τον άμπακον να έπινα θα είχομεν αναμφιδρόμως έναν να φροντίζει άλλον. Άλλωστε από αυτού του είδους τας αλληλεμπίστους άμα και εμπείρους βεβαιότητας εκκινούν διοργανώσεις ταξιδίων μακρινών, κατά τας οποίας το όνειρον σε φέρνει εις μίαν μεσοποταμίαν  Καλλιθέαν, ή και εις μίαν φοινικούντα Φαληρικήν ακτήν, ή και εις ένα παλαιόν Αμαρούσιον μες στο πεύκο, τα ρυάκια και τη δροσιά.  

Σάββατο, Οκτωβρίου 04, 2014

Ο κάτοικος του ταφικού μνημείου της Αμφίπολης

"Λέων και εγώ ειμί"
Μία ωραιοτάτη αναπαράστασις της θεωρίας των κβάντα, κατ’ εμέ και υπό την εκλαϊκευμένην μορφήν της, καθ΄ ήν την εισέπραξα από ειδικάς εκδόσεις τσέπης,  είναι να θεωρήσει τις ως σημείον την αρχήν πιθανών εξελίξεων και ως ευθείες ακτινωτές απορρέουσες εκ του σημείου τας πιθανάς εξελίξεις ή και ως τεθλασμένας ή και ως καμπύλας κλπ – δράμα να υπάρχει και όπως θέλει ας σχηματίζεται. Και ο "τις" ας είναι "εγώ".

Ανοίγεται μπροστά μου λοιπόν η δυνατότης να υποθέσω ότι κατέχοντας έναν νέου είδους μηχανισμόν εξηγήσεως του είναι ως γίγνεσθαι κατά την θεωρίαν ταύτην, δύναμαι να αποστασιοποιηθώ των πιθανών διαφορετικών και όντως υπαρκτών εξελίξεων ενός αιτίου και να περάσω ευχάριστα φιλοσοφών, καθότι για τα όσα προς οιανδήποτε κατεύθυνσιν και καθ’ οιονδήποτε πρακτικόν γραμμικόν-δραματικόν τρόπον συμβούν, τάχα κατέχω το κατά βάσιν θεωρητικόν (αφηρημένον) τους σχήμα, και η αποστασιοποίησις ουχί μόνον απότοκον σοφίας είναι, αλλά και τέχνασμα, και τα τεχνάσματα εκτιμώνται πιότερον της σοφίας, σε κάποιες εποχές τουλάχιστον, ιδιαίτερα στη σημερινή καθώς αντιλαμβάνομαι. Και έτσι να την γλιτώσω.

Αλλά η δυνατότης αποστασιοποιήσεως εξ αυτής της αφορμής, εύλογος μεν, έχει ένα ελάττωμα αντιλήψεως. Είναι άκαρδος και το επιζητά να είναι προτού καν το επιτύχει, και μάλιστα χωρίς να δύναται να το επιτύχει ποτέ. Διότι μόνον ως θέσει και φύσει άπραγος ευρίσκεσαι εις το σημείον εκ του οποίου απορρέουν αι εξελίξεις και εκεί  παραμένεις. Αν αφεθείς από αυτό, θα συμπαρασυρθείς  μοιραία ζωντανός στο δράμα.

Οι εξυπνάδες ότι τάχα είσαι απ’ έξω και κατανοείς τα πάντα είναι για όσο έχεις αφιλοτιμία. Όποιος έχει φιλότιμο είναι ήδη  νεκρός και πιθανώς κάτοικος του ταφικού μνημείου της Αμφιπόλεως.

Πέμπτη, Οκτωβρίου 02, 2014

Φθινόπωρο

Πειραιάς, πλατεία Κοραή (21 Σεπτεμβρίου 2014)

Σάββατο, Ιουλίου 26, 2014

Θέρος

Χίος, Κάμπος, στροφή για το αεροδρόμιο
Ιούνιος 2014

Κυριακή, Ιουνίου 29, 2014

Γκλας αρμόνικα

Τα τασάκια τα μπακιρένια είναι εύηχα περισσότερον από διακοσμητικά. 

Το αντίθετο για τα κολωνάτα κρυστάλλινα ποτήρια θα έλεγε κάποιος έναντι των υαλίνων. Με γυάλινα κι όχι με κρυστάλλινα κολωνάτα, γεμίζοντάς τα καθένα με διαφορετική ποσότητα νερού, φτιάχνεις μιαν γκλας-αρμόνικα, μιαν ποτηράτην άρπα, και παίζοντας-παίρνοντας μια νότα από κάθε ποτήρι δημιουργείς ζωηράς εντυπώσεις, μελωδικάς μάλιστα, εάν είσαι ικανός, τόσον ως χορδιστής, όσον και ως παίκτης. Γι’ αυτό μην τους ακούτε αυτούς που προσπαθούν ματαίως λόγω τεχνικής ελλείψεως να ηχήσουν σύροντας το δάκτυλόν τους επί στομίου ποτηριού υαλίνου, ότι τάχα αν είχον κρυστάλλινον ο ήχος θα έβγαινε … κρυστάλλινος. Απλώς δεν γνωρίζουν την τεχνικήν. Πιθανότατα έχουν παραλείψει να βρέξουν το δάχτυλό τους, ή αν το έχουν βρέξει, δεν έχουν την υπομονήν και την διαίσθησιν να το σύρουν αρκούντως ταχέως και πιεστικώς επί του στομίου – πάντα υαλίνου ποτηριού. Ουχί κρυσταλλίνου.

Και αύτη ταύτη η έλλειψις τεχνικής δεν απέχει πολύ απ’ το να λες τα πράγματα γύρω-γύρω από αυτό που αξίζει να λέγεται. Διότι αυτό που αξίζει να λέγεται συνήθως, εις μάτην,  παρομοιάζεται αξιολογούμενον οπτικώς και ουχί ηχητικώς.

Οπότε, αν γνωρίζεις την τεχνικήν της γκλας-αρμόνικα, κι έχεις ποτήρια γυάλινα κολωνάτα μπροστά σου αραδιασμένα, μάζεψέ τα, διότι κακώς εκεί ευρίσκονται, και βγάλε στο τραπέζι αυτά τα παλιά ποτηράκια του κρασιού που είχαν οι ταβέρνες με τα βαρέλια. Και ρετσίνα Κουρτάκη να βάλεις μέσα θ’ αγιάσεις, αν έχεις φίλους γύρω σου, καλά παιδιά, να πιήτε παρέα. Και πλαστικά ποτηράκια αν είναι ανάγκη…

Διότι πολλοί θα προτιμήσουν ο λόγος τους να έχει κρυσταλλίνην οπτικήν διαύγειαν και καμμίαν ηχητικήν ύπαρξιν.  Και ουδέποτε, παρ΄ όλο που ίσως τα έψαξαν πολύ για να τα αγοράσουν στο Γιουσουρούμ,  θα χρησιμοποιήσουν τα τασάκια τους τα μπακιρένια ως ηχητικάς πηγάς.




Σάββατο, Απριλίου 26, 2014

ΕΑΡ

Χίος, Καλαμωτή, Κρινιάρικα
26-4-2014

Σάββατο, Μαρτίου 15, 2014

Δύο έργα




Μεταρσίωσις

-Δεν συνομιλώ με ακατάρτιστους.

Δεν νόμιζε ότι με αυτόν τον τρόπο θα τους αποστομώσει. Απλώς ήθελε να τους εκνευρίσει. Να τους καταστήσει ριζικά επιθετικούς.


Ευτυχώς, αντιμετώπισε  την απάντησή τους με φαρμακευτική ψυχραιμία, διότι είχε προ πολλού αποτύχει στο να συγκρατεί την πίεσή του στα αποδεκτά ιατρικώς όρια με τις μεθόδους της γνωσιακής ψυχολογίας. Πλησίασε μάλιστα έναν εκ των δύο ελεγκτών και του ψιθύρισε στο αφτί κάτι που προφανώς ήτο απρεπές.


Χαμπάρι δεν πήρε ο κατά την άποψή του θιγόμενος και επανέλαβε:

-Κύριε, δεν με ενδιαφέρει η ποιότητα της δουλειάς σας. Με ενδιαφέρει το εξής: ενώ η ηλεκτρονική  κάρτα σας είχε χτυπηθεί, εσείς απουσιάζατε από τον χώρο εργασίας σας.

-Ο χώρος εργασίας μου, κύριε, είναι ρευστός. Δεν εμπίπτει στην Ευκλείδειο Γεωμετρία, αλλά μάλλον στην Γεωμετρία του Riemman. Το «μάλλον» μην το εκλάβετε ως αδυναμία, αλλά ως στοχαστική στάση, διότι είμαι ανοικτός στο να υπάρξουν στο μέλλον και άλλες, δεν θα πω επιστημονικές ακριβώς, αλλά απλώς γοητευτικές απόψεις. Σας υπενθυμίζω άλλωστε ότι είμαι καλλιτέχνης.

-Ω με συγχωρείτε, απήντησε ο ελεγκτής. Έκανε δύο βήματα πίσω, μετά έκανε τρεις πιρουέτες, έναν εμετό, δύο φλικ-φλακ, τραγούδησε μιαν άρια από τον Vespro della Beata Virgine του Μοντεβέρντι, αυτοκτόνησε, αναστήθηκε, αναλήφθηκε, και κατόπιν κατέθεσε τα εξής και μάλιστα γραπτώς:

«Μη σώσω και πάρω σύνταξη, αν οι αξιαγάπητοι καθηγητές μουσικής των Δημοτικών Ωδείων με σύμβαση ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου υποχρεωθούν να ξανακτυπήσουν ηλεκτρονική κάρτα».

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 13, 2014

Η τελευταία ελπίδα....

.... πεθαίνει πάντα τελευταία.


Τετάρτη, Φεβρουαρίου 05, 2014

Δείτε αυτή την συναυλία

Κουαρτέτο Φλάουτων
Δημοτικού Ωδείου Πετρούπολης

ΣΤΕΓΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

Πετρούπολη
31-Γενάρη - 2014


Voices of Nagasaki - Wil Offermans

Το έργο Φωνές του Ναγκασάκι αποτελεί μέρος της σουίτας Dejima του Ολλανδού φλαουτίστα  και  συνθέτη. Γράφτηκε το 2001 με αφορμή τα 400 χρόνια φιλίας μεταξύ Ολλανδίας και Ιαπωνίας. Είναι εμπνευσμένο από την ιστορία και την ομορφιά της ιαπωνικής πόλης του Ναγκασάκι, όπως και από τη φύση που την περιβάλλει. Οι “τυχαίες φωνές” αναπαριστούν τις φωνές του παρελθόντος που εκφράζουν ευχαρίστηση, φόβο, αγάπη και γενικά την ανθρώπινη ζωή. 






Τhe Nutcracker-Ballet Suite op.71a P.I.Tchaikovsky (1840-93)
(Διασκευή για σύνολο φλάουτων)

-Dance of the reed pipes
-Dance of the sugarplum fairy
-Dance of the flowers


Η γνωστή σουίτα-μπαλέτο Ο Καρυοθραύστης που γράφτηκε το 1874, βασίστηκε σε ένα παραμύθι τού ρομαντικού συγγραφέα Hoffman. Μια σειρά χορών περιγράφουν την ιστορία του σπασμένου καρυοθραύστη που μεταμορφώθηκε σε όμορφο πρίγκιπα,  και τις περιπέτειες της Κλάρα στο μαγικό βασίλειο της Ζαχαρωτής Νεράιδας.




Νηνεμία - Παναγιώτης Πανάκος (σπουδαστής σύνθεσης, τάξη Γιώργου Χατζημιχελάκη)

Το έργο γράφτηκε τον Γενάρη του 2014 ειδικά για το κουαρτέτο φλάουτων του Ωδείου μας.  Ανήκει στο συνθετικό ύφος tintinnabular, όπου φωνές κινούμενες σε τριάδες φθόγγων εντός μιας τονικότητας αλληλοσυνοδεύονται. Το γενικότερο συνθετικό πλαίσιο είναι ο Μινιμαλισμός. Ο τίτλος Νηνεμία αναφέρεται στην κατάσταση της ψυχικής γαλήνης και μάλιστα ως δημιουργικού παράγοντα. 





Τhe Moldau (Vltava)
Bedrich Smetana (1824-84)
(Διασκευή για σύνολο φλάουτων)


O Μολδάβας που γράφτηκε το 1874 αποτελεί μέρος από τα 6 συμφωνικά ποιήματα του κύκλου My Fatherland. Πήρε το όνομά του από τον μεγάλο ποταμό της Τσεχίας. Η μουσική περιγράφει τη ροή του ποταμού από τις πηγές του στο Βοημικό δάσος, την πορεία του στις πεδιάδες και τα χωριά, το πέρασμά του από την πόλη της Πράγας μέχρι την σιωπηλή απομάκρυνσή του από το τοπίο.




Χειμωνιάτικη Εικόνα για 4 φλάουτα
Γιώργος Χατζημιχελάκης

Το έργο είναι το τρίτο μιας ανοικτής σειράς κομματιών για διάφορους συνδυασμούς οργάνων με τον γενικό τίτλο Χειμωνιάτικη Εικόνα. Γράφτηκε στις αρχές του Δεκέμβρη 2013 ειδικά για το κουαρτέτο φλάουτων του Ωδείου μας. Μια συμβολική χειμωνιάτικη ατμόσφαιρα αδράνειας και εσωστρέφειας ανατρέπεται αιφνιδίως στο μέσον του έργου από ένα γεμάτο δράση και ζωή γιορτινό στιγμιότυπο που βασίζεται στην μελωδία από τα βυζαντινά κάλαντα, και παρόλο που απορροφάται  εν συνεχεία στο αρχικό κλίμα, έχει προλάβει ωστόσο να του προσδώσει έμμεσα το στοιχείο της αναμονής για αλλαγή.  





Κλείσιμο της συναυλίας με δύο λαϊκά τραγούδια της Βραζιλίας σε διασκευή για τέσσερα φλάουτα, κιθάρα και κρούστα. 

Sanba di uma nota So - A.C.Jobim





Andre de Sapato Novo - A.Correa






Παίζουν
Στεφανία Κατσαρου – φλάουτο (καθηγήτρια ΔΩΠ)
Βικτωρία Αθανασοπούλου - φλάουτο (πτυχιουχος ΔΩΠ)
Θοδωρής Παπιώτης - φλάουτο (σπουδαστής ΔΩΠ)
Κωσταντίνα Φαλιέρα - φλάουτο (σπουδάστρια ΔΩΠ)

Γιώργος Αναγνωστόπουλος - κιθάρα (πτυχιούχος ΔΩΠ)
Nέστωρ Δρούγκας - καχόν (καθηγητής ΔΩΠ)

Συμμετέχουν μέλη της Χορωδίας του Δημοτικού Ωδείου Πετρούπολης υπό την διδασκαλία και καθοδήγηση της Έρης και της Ροδούλας Χαρδαλή.



Το Κουαρτέτο Φλάουτων του Δημοτικού Ωδείου Πετρούπολης ιδρύθηκε με πρωτοβουλία της καθηγήτριας φλάουτου Στεφανίας Κατσαρού το 2013 με στόχους: την ανάδειξη του φλάουτου,  την μουσική ολοκλήρωση των τελειόφοιτων σπουδαστών του Ωδείου, καθώς και την συχνή συμμετοχή μέσω ενός ευέλικτου μουσικού σχήματος στην πολιτιστική ζωή της Πετρούπολης. Στο μικρό διάστημα από τον Ιούνιο έως τώρα έχει δώσει συναυλίες στην Πλατεία Ηρώ, στο Θέατρο Πέτρας καθώς και συμμετείχε στην εκδήλωση για τα εγκαίνια της Στέγης Πολιτισμού Γιάννης Ρίτσος. 

Σάββατο, Ιανουαρίου 11, 2014

Κοντσέρτο για πληκτροφόρα (2012)

του Λευκορώσου συνθέτη Βίκτορ Κοπίτσκο (1956).
Виктор Копытько


Τετάρτη, Ιανουαρίου 01, 2014

Δοκίμιον

ενός άλλου
για την κατανόηση του Χρόνου

Καλή Χρονιά

Λεωνίδας Λουλούδης, βιολί -- Σωτήρης Λουλούδης, σαντούρι -- Μιχάλης Νεαμονιτάκης, κλαρίνο -- Ηλίας Εγγλέζος, ούτι -- Στέργιος Νεαμονιτάκης, τουμπάκι ..... κάποτε



Ηχογράφηση 1988, Νένητα, Χίος. Νίκος Διονυσόπουλος
από το αρχείο του Γιάννη Ρουμελιώτη

οι παχουλές αναρτήσεις (όσο τις διαβάζετε τόσο παχαίνουν)