Τρίτη, Νοεμβρίου 29, 2011

Βυζαντινά κάλαντα ... για ορχήστρα δωματίου

Έγραψα αυτό το κομμάτι για τη μικρή συμφωνική ορχήστρα του Δημοτικού Ωδείου Πετρούπολης, που απαρτίζεται από σπουδαστές και τους καθηγητές τους και την οποία διδάσκει και διευθύνει ο μαέστρος και συνθέτης Φώτης Κουτζαγιώτης. Το κομμάτι βασίζεται στην παλιά παραδοσιακή μελωδία από τα Χριστουγεννιάτικα κάλαντα της Κωνσταντινούπολης. Η τεχνική γραφής του βασίζεται στην αντιστικτική επεξεργασία και στην ετεροφωνία. Οι δύσκολες τεχνικά γραμμές έχουν ανατεθεί στους καθηγητές και τους πολύ προχωρημένους σπουδαστές, ενώ απλούστερες γραμμές στους αρχάριους, πολλοί από τους οποίους είναι ακόμα μαθητές κατωτέρας.

Για να παρακολουθήσετε την παρτιτούρα με ευκρίνεια, πατάτε play και επιλέγετε προβολή σε 720p HD και προβολή σε πλήρη οθόνη.


Επίσης, για τις μέρες που έρχονται.... ακούστε και κατεβάστε μια συλλογή με παραδοσιακά κάλαντα από το Συγκρότημα Παραδοσιακής Μουσικής του Πρότυπου Μουσικού Κέντρου Πειραιά (έκδοση 1995)

Κυριακή, Νοεμβρίου 20, 2011

ΕΝΤΟΣ του πιάνου


Ε Ν Ω Σ Η   Ε Λ Λ Η Ν Ω Ν    Μ Ο Υ Σ Ο Υ Ρ Γ Ω Ν
καλλιτεχνική   διεύθυνση    Θόδωρος Αντωνίου
υπό  την  αιγίδα  του  Υπουργείου  Πολιτισμού  και Τουρισμού

Πέμπτη 24 Νοέμβρη 2011, 8.30 μ.μ.
Ωδείο Φ.ΝΑΚΑΣ,
Ιπποκράτους 41, τηλ. 210 3634000


Ε Ν Δ Ο Π Ι Α Ν Ο
Το πιάνο [με αλλά και ] πέρα απ’ τα πλήκτρα


Ο συνθέτης και πιανίστας Απόστολος Ντάρλας
παρουσιάζει έργα με πρωτοποριακές τεχνικές παραγωγής ηχοχρωμάτων
που αξιοποιούν τον μαγικό κόσμο που κρύβεται στην κατασκευή του πιάνου
(παίξιμο «μέσα στις χορδές» με τα νύχια, τις παλάμες, τις γροθιές, με πέννες κιθάρας, με μπαγκέτες μαρίμπας, με …. εργαλεία μαγειρικής.)

έργα: Αλέξανδρου Καλογερά, Μαρίας Ντούρου, Φανής Κοσώνα, Απόστολου Ντάρλα, Γιώργου Χατζημιχελάκη …
και κάτι εκτός προγράμματος…..

Ε Ι Σ Ο Δ Ο Σ   Ε Λ Ε Υ Θ Ε Ρ Η


Κυριακή, Νοεμβρίου 06, 2011

ΑΧΘΟΣ...


(Ο ποιητής της Ιλιάδας, ο Δημήτρης Σαραντάκος και ο Γιάννης Παπαϊωάννου)

στην Αγγελίνα και σε μένα
η κατά Νταλί μόνη αυτονόητος εποπτεία

Οι κανόνες συμβίωσης είναι άχθος: μια ομηρική λέξη για το βάρος και το περιττό, που θέτει υπαρξιακά όρια  (Ιλιάδα Σ 104: «άχθος αρούρης» / και αιώνες μετά: «να μας βρει και μας ο Χάρος που της γης δίνουμε βάρος» [2’.00’’], Γιάννης Παπαϊωάνου).

Μια λέξη για το πολυσύνθετο, διότι δεν μιλάμε ακριβώς για την φυσική έννοια του βάρους, ούτε για κάτι που περισσεύει, πλεονάζει. Μιλάμε για κάτι που ενώ είναι χρήσιμο αν τηρείται ερμηνευόμενο με κοινωνικές συναισθήσεις (δηλαδή, ίσως, με απλοϊκές και χαρούμενες καθημερινές ωφέλειες), καθίσταται κατά την προσωπική ερμηνεία του πολύπλοκο.

Οπότε, λέμε «όχι» στους κανόνες, ενστικτωδώς, ούτως ώστε να μην απολέσουμε τις δυνατότητες μιας ρευστής ανά πάσα στιγμή ερμηνείας της συμπεριφοράς μας. Και άλλοτε πάλι, λέμε «ναι» στους κανόνες για να ωφεληθούμε της αναντίρρητης προτεραιότητας που απορρέει για μας, εφόσον κάποιος άλλος υπολείπεται κατά την τήρησή τους.
Άρα και καθίσταται μόνη ασφαλής (με την έννοια του γενικώς και αμέσως -όχι εμμέσως- προσιτού) η ισχύς ενός και μόνου βασικού κοινωνικού νόμου: ό, τι βολεύει.
Το αστείο είναι ότι αυτό το βόλεμα έχει διαφορετικές προοπτικές αναλόγως της συμπτωματικής θέσεως εκάστου που το διανοείται και φευ το αιτιολογεί, σαν να μην του είναι αρκετή η κτηνωδία του.  

Και σχεδόν ηδονίζεται (αυτός, εμείς, εσείς, αυτοί,  εσύ, εγώ), ορίζοντάς το ως ευφυή προσωπική του αντίληψη τού τι ακριβώς συμβαίνει.

οι παχουλές αναρτήσεις (όσο τις διαβάζετε τόσο παχαίνουν)