Κυριακή, Απριλίου 20, 2008

δωρεάν διαφήμιση



στον Λάμπρο, τον Δημήτρη και τον Βαγγέλη (κατά σειράν προσελεύσεως).



Το ούζο, άμα είναι σωστό - και αυτό εξαρτάται απ' την παρέα - δεν συγκρίνεται με τίποτα. Κι άμα είναι και ΒΑΡΒΑΓΙΑΝΝΗ ακόμα καλύτερα.
ΟΥΖΟ ΒΑΡΒΑΓΙΑΝΝΗ. ΑΣΥΓΚΡΙΤΟ!

Τετάρτη, Απριλίου 16, 2008

ανοιξιάτικο, ή emigrette

Καλύτερα διαβάστε πρώτα πριν δείτε, αλλά το βάζω πάνω-πάνω για να το δείτε.




Ο Πάνος θα πρέπει να ήταν το αγαπημένο μου παιδί του Μουσικού Γυμνασίου Παλλήνης. Επειδή αγαπούσα και αγαπώ όλα τα παιδιά αυτά, τους πρώτους μαθητές μου, αυτά τα παιδιά της πρώτης φουρνιάς, ο Πάνος φρόντισε κάποια στιγμή να διευκρινίσει τα αισθήματά μου, χαρίζοντάς μου την ωραιότερη ανάμνηση από εκείνα τα χρόνια - πάνε δεκαέξι χρόνια.......

Ο Πάνος όταν αποφοίτησε, ήρθε και με βρήκε στο Πρότυπο Μουσικό Κέντρο Πειραιά και γράφτηκε μαθητής μου στην Αρμονία, τον πρώτο κύκλο ανώτερων θεωρητικών μαθημάτων της μουσικής, τον βασικότερο. Αλλά την επόμενη χρονιά, προτίμησε να συνεχίσει με κάποιον άλλο δάσκαλο –τον εξαίρετο Μάρκο Μωυσίδη. Φαίνεται, ο Πάνος συναισθάνθηκε ότι η οικειότητά μας δεν θα τον βοηθούσε να συγκεντρωθεί. Μετά για λίγο καιρό χανόμασταν-βρισκόμασταν κι όταν πια τελείωσε με τον βασικό κύκλο των ανώτερων θεωρητικών, έχοντας πια πάρει και το πτυχίο της Φούγκας, ήρθε και με βρήκε και μου ζήτησε να γίνω δάσκαλός του στην Σύνθεση. Προσπάθησα να τον αποτρέψω, συστήνοντάς του άλλους δασκάλους, η σύνθεση δεν είναι αστείο πράγμα, η πείρα μετράει, και του πρότεινα να πάει να μαθητεύσει με κάποιον από τους συνθέτες της παλιότερης γενιάς, καταξιωμένο. Ο Πάνος μου είπε: «εσένα γουστάρω βρε παιδάκι μου».

Δυόμιση χρόνια κάνουμε μάθημα. Πριν από δυο-τρεις μέρες δώσαμε μαζί την πρώτη μας συναυλία. Στο φιλόξενο ATHENAEUM. Τα έργα του που ήδη από τα πρώτα σκίτσα μου άρεσαν πολύ, άρεσαν και στο κοινό - η Χλόη Καμπέρου, νέα πιανίστα, τα ερμήνευσε εξαιρετικά. Χάρισα στον δάσκαλό μου, τον Θόδωρο Αντωνίου, ένα εγγόνι.

Η ΑΝΑΜΝΗΣΗ

Ήταν η τρίτη μου χρονιά, ωρομίσθιος, στο Μουσικό Γυμνάσιο ήδη Λύκειο πλέον, Παλλήνης. Είχα δώσει εξετάσεις για καθηγητής Μουσικής του δημοσίου και είχα περάσει. Ήξερα, ότι με την λήξη της χρονιάς θα διοριζόμουν και θα έφευγα από το σχολείο αυτό. Το σκεφτόμουν καθημερινά και βάραινα. Το σχολείο αυτό το είχα ερωτευτεί. Είχα συχνά στιγμές που οι κερκόπορτες της συναισθηματικής τειχίσεως μου ήταν ορθάνοιχτες. Σε μία από αυτές, εν ώρα μαθήματος, γυρίζω στα παιδιά και με συγκίνηση που δεν ήταν φανερά αιτιασμένη τους λέω:

«Παιδιά, να ξέρετε, είστε πολύ τυχερά που βρίσκεστε εδώ. Ζείτε τώρα τα πιο ευτυχισμένα χρόνια σας και προσπαθείστε να πάρετε όσα περισσότερα μπορείτε από αυτό το σχολείο».

Και ο Πάνος σηκώθηκε, και κουβαλώντας το θρανίο του βγήκε έξω από την αίθουσα.



ΥΓ 1. Στο 1’.36’’ του κομματιού ακούγεται το κινητό κάποιου ζώου (ή το ζώον κάποιου κινητού).
ΥΓ 2. Από το δημόσιο σχολείο που διορίστηκα παραιτήθηκα την επόμενη χρονιά, χάριν ενός άλλου μεγάλου έρωτος –ξέρει ο Κουκουζέλης – του Πρότυπου Μουσικού Κέντρου Πειραιά (1994-1999).

Δευτέρα, Απριλίου 14, 2008

Καλοφωνίξ



Ο Αρσένιος ο Μικρός, μελωδός πιθανώς του ύστερου 17ου αιώνα ή των αρχών του 18ου, δεν έχει αφήσει βιογραφικά ίχνη, παρά μόνον την υπογραφή του στα έργα του. Τον 17ο αιώνα η εκκλησιαστική μας μουσική γνωρίζει μιαν ακμή η οποία εκφράζεται με την καλλιέργεια μιας νέας μουσικής φόρμας που ονομάστηκε «Καλοφωνικός Ειρμός». Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή:

Ο ειρμός είναι δομική υπομονάδα μιας παλαιότερης φόρμας τής υμνολογίας μας, της φόρμας του Κανόνα. Ο Κανόνας, φόρμα που αναπτύχθηκε την εποχή του Δαμασκηνού ως απαύγασμα της νίκης των εικονολατρών, απαρτίζεται από 9 ωδές και κάθε ωδή έχει 4 στροφές εκ των οποίων η πρώτη ονομάζεται ειρμός, και επέχουσα θέση κεφαλής ακολουθείται από 3 πανομοιότυπες μετρικά και μελικά στροφές, που ονομάζονται ύμνοι. Κάθε ένας από τους 9 ειρμούς του Κανόνα, έχει δική του μετρική και δικό του μέλος. Ο Κανόνας, γενικά μελίζεται στο ειρμολογικό ή και σύντομο λεγόμενο μέλος. Φανταστείτε μια βασική χρονική μονάδα η οποία αντιστοιχεί σε διάρκεια στο χρόνο που κρατάει μια συλλαβή στον συνήθη λόγο της ομιλίας μας. Φανταστείτε την ως χρονική-μουσική ψηφίδα. Κάθε συλλαβή του Κανόνα ρυθμικά αντιστοιχεί σε μία χρονική-μουσική ψηφίδα, με εξαίρεση συλλαβές φορείς τόνου, ή καταληκτικές συλλαβές πριν από σημεία στίξεις, που κρατούν δύο χρονικές ψηφίδες. Συνολικά ο Κανόνας θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι μια τραγουδισμένη ομιλία. Και έρχεται να διαδεχτεί την αρχαιότερη φόρμα του Κοντακίου, η οποία απαρτίζεται από μία κεφαλή (το κοντάκιον) και 24 πανομοιότυπους μελικά ύμνους τους λεγόμενους και οίκους. Ο Κανόνας, ως εκ τούτου είναι μια πολυπλοκότερη φόρμα από αυτήν του Κοντακίου.
Αν το Κοντάκιο παρασταθεί ως Α, Α1, Α2, Α3,…….Α24, ο Κανόνας θα παρασταθεί ως Α, Α1, Α2, Α3, Α4 – Β, Β1, Β2, Β3, Β4………..Θ, Θ1, Θ2, Θ3, Θ4.
Και ενώ το Κοντάκιο συνήθως επικεντρώνεται νοηματικά στην αφήγηση ενός εορταζομένου θέματος, ο Κανόνας συνήθως επικεντρώνεται σε ένα δογματικό θέμα, στις πρώτες ωδές συσχετίζοντάς το με την προτύπωσή του στην Παλαιά Διαθήκη και στις ακολουθούσες ωδές με την ενσάρκωσή του στην Καινή, ενώ την Θ΄ ωδή αφιερώνει στην Θεοτόκο.

Ο Καλοφωνικός ειρμός, σε αντίθεση με τις διδακτικές προθέσεις που εκφράζονται στον Κανόνα, επιλέγει τον αισθητικό δρόμο της ύψωσης προς το θείο. Ο μελουργός, επιλέγει έναν ειρμό από κάποιον προγενέστερο κανόνα και τον μελίζει εκτενώς, αφιερώνοντας σε κάθε συλλαβή του πολλές χρονικές-μουσικές ψηφίδες. Ανήκει ο Καλοφωνικός ειρμός, ως εκ τούτου στο «αργόν» λεγόμενο είδος της μελοποιΐας. Το ποιητικό κείμενο του Καλοφωνικού ειρμού, ήδη γνωστό, και ακουσμένο μέσω του ψαλθέντος Κανόνα της εορτής κατά τον όρθρο, αναπλάθεται αφομοιούμενο και σχεδόν αποδομημένο ως αυτόνομη μακροσκελής μουσική φόρμα, προς το τέλος της θείας λειτουργίας για να υπηρετήσει ανάγκες παράτασης της, ώστε να μοιραστεί πχ σε ένα μεγάλο εκκλησίασμα το αντίδωρο. Στον Καλοφωνικό ειρμό, αναγνωρίζουμε πολλά στοιχεία μιας καθαρής μουσικής φόρμας, όπως η ανάπτυξη μέσω μοτίβων, η επανάληψη μουσικών φράσεων, και γενικά χαρακτηριστικά που προσιδιάζουν μάλλον σε φόρμες οργανικής μουσικής, έστω και αν παραμένει ένα είδος εντός των πλαισίων της φωνητικής μουσικής. Ο ποιητικός λόγος γίνεται αχθοφόρος μουσικών νοημάτων (ανταποδίδοντας την εξυπηρέτηση που είχε κάνει η μουσική στον Κανόνα).
Και ως πεδίον αισθητικής έκφρασης ανέδειξε ο Καλοφωνικός ειρμός μεγάλους συνθέτες κατά τον 17ο και 18ο αιώνα με κορυφαίο τον Πέτρο Μπερεκέτη, ο οποίος θεωρείται και πατέρας του μουσικού αυτού είδους.

Στο βίντεο αυτού του ποστ, του Κουκουζέλη ζωγραφούντος εμού δε καλο(;)φωνούντος, παρουσιάζεται ο πρώτος Καλοφωνικός Ειρμός της πρώτης έντυπης έκδοσης του Καλοφωναρίου, της συλλογής Καλοφωνικών ειρμών, χρηστικού βιβλίου της ψαλτικής, ο οποίος αυτός ο πρώτος καλοφωνικός ειρμός της συλλογής ανήκει στον Αρσένιο τον Μικρό.

Παρασκευή, Απριλίου 11, 2008

ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΟΝ

ΠΕΤΕΦΡΗι

Δευτέρα, Απριλίου 07, 2008

ΣΥΝΑΥΛΙΑ εν όψει

ATHENAEUM
(Αδριανού 3, Θησείο, Σταθμός ΗΣΑΠ)


Παρασκευή 11 Απριλίου, 20.30έργα δωματίουΓιώργου Χατζημιχελάκη
και Παναγιώτη Λυκούδη

συμμετέχουν:Ολγα Αρτικοπούλου τσέλο
Χλόη Καμπέρου πιάνο
Παναγιώτης Λυκούδης τρομπόνι
Νέλλη Σεμιτέκολο πιάνοΑγγελίνα Τκάτσεβα τσίμπελΓιώργος Χατζημιχελάκης ούτι, μπεντίρ

Την συναυλία προεορτάζει θίγοντας επίσης με γλαφυρότητα ζητήματα περί σύγχρονης μουσικής σε αυτό το ποστ ο Αθήναιος και τον ευχαριστώ θερμότατα.
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

1. Ανάκρουση για την υποδοχή του νέου χρόνου (Γ.Χατζημιχελάκης, 2006)
βασισμένο στα Πρωτοχρονιάτικα Κάλαντα της Ρόδου

Αγγελίνα Τκάτσεβα τσίμπελ, Όλγα Αρτικοπούλου τσέλο
2. Κοντσερτίνο για τσίμπελ και κοντίνουο πιάνο & τσέλο (Γ.Χατζημιχελάκης, 2007)
μεταγραφή από το κοντσερτίνο για όμποε και σεξτέτο ξυλίνων πνευστών
I Allegretto calmo,
II Andante,
III Allegro

Αγγελίνα Τκάτσεβα τσίμπελ, Νέλλη Σεμιτέκολο πιάνο, Όλγα Αρτικοπούλου τσέλο

3. Emigrette για σόλο πιάνο (Π.Λυκούδης 2007)
σε μία κίνηση: Αndante-Αllegro-Αndante-Αllegro Μolto-Αdagio
Χλόη Καμπέρου πιάνο

4. Πέντε Μινιατούρες για τσίμπελ (Π.Λυκούδης 2006)
Ι Μoderato,
ΙΙ Αllegro,
ΙΙΙ Αndante,
IV Moderato,
V Allegro

Αγγελίνα Τκάτσεβα τσίμπελ


5. Ινβενσιόν για τσέλο (Γ.Χατζημιχελάκης, 2007)

Όλγα Αρτικοπούλου τσέλο


6. Κοντσερτίνο για τρομπόνι και πιάνο (Π.Λυκούδης, 2007)
Ι Grave,
ΙΙ Μoderato-Αndante-Μoderato,
ΙΙΙ Αndante,
IV Αllegro

Παναγιώτης Λυκούδης τρομπόνι, Χλόη Καμπέρου πιάνο

7. Δεύτερη Σουίτα για τσίμπελ και τσέλο (Γ.Χατζημιχελάκης, 2006)
τα μέρη βασίζονται σε βαλκανικούς και μικρασιάτικους χορευτικούς ρυθμούς
Ι Χορευτική Εισαγωγή,
ΙΙ Halay Havasi (βασισμένο σε μία καταγραφή του Μπέλα Μπάρτοκ από τη Μ.Ασία),
III Μπεράτι,
IV Σέρβικο,
V Παϊντούσκα

Αγγελίνα Τκάτσεβα τσίμπελ, Όλγα Αρτικοπούλου τσέλο

8. Εαρινό (Γ.Χατζημιχελάκης, 2008)
για δύο πιάνα, τσίμπελ, τρομπόνι, τσέλο, ούτι, μπεντίρ και 6 εκτελεστές

Γιώργος Χατζημιχελάκης ούτι, μπεντίρ, Παναγιώτης Λυκούδης τρομπόνι, Αγγελίνα Τκάτσεβα τσίμπελ, πιάνο, Νέλλη Σεμιτέκολο πιάνο, Χλόη Καμπέρου πιάνο, Όλγα Αρτικοπούλου τσέλο, πιάνο

Κυριακή, Απριλίου 06, 2008

VENUS I, μικρονυχτογραφία

μια προσπάθεια συμπύκνωσης σε μικρή φόρμα, ιδεών που θα μπορούσαν να αναπτυχθούν σε μεγάλη φόρμα.


Απεικονιστική (προγραμματική) και απόλυτη μουσική / απόπειρα παραδειγματικού ορισμού

Απεικονιστική (προγραμματική) μουσική: Παίρνω δύο προβατοκουδούνες και ως μέρος ή και όλον κάποιου έργου μου (συμφωνικό, δωματίου, ηλεκτρονικό, σόλο για 2 προβατοκουδούνες) τις κάνω να ηχούν παρόμοια με το να ήταν κρεμασμένες στους λαιμούς δύο κριαριών / "γκλαν-γκλαν τα σήμαντρα της ερημίας". Η ένταξή τους στο έργο θα είναι υπο/αναμνηστική.

Απόλυτη μουσική: Παίρνω δύο προβατοκουδούνες και παίζω "εβγάζοντας" οιαδήποτε σχήματα (αλλά και ήχους ορισμένους) δεν θυμίζουν το ήθος των ήχων που θα έβγαζαν αν ήταν κρεμασμένες στους λαιμούς δύο κριαριών. Η ένταξή τους στο έργο, (ακόμα και αν πρόκειται για έργο με σόλο προβατοκουδούνες) θα είναι δομική.

οι παχουλές αναρτήσεις (όσο τις διαβάζετε τόσο παχαίνουν)