Κυριακή, Μαρτίου 25, 2007

ΕΘΝΙΚΗ ΝΤΡΟΠΗ ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΠΕΤΕΙΟΥ (πώς θα κάνουμε παρέλαση την Κυριακή;)

Ξοδεύονται τόσα χρήματα για τον πολιτισμό και η Κρατική μας Ορχήστρα, καθώς και κάποιοι ανεγκέφαλοι φιλόμουσοι, μας έκαναν διεθνώς ρεζίλι στο Μέγαρο Μουσικής Πειραιώς, παραμονή της επετείου της Εθνεγερσίας. Αποδεικνύεται ότι τελικά είμαστε ανώριμοι για συμπράξεις με άλλες Κρατικές Ορχήστρες. Ειδικά στη σημερινή (χθεσινή) συναυλία που τα έγχορδα της Κρατικής μας Ορχήστρας κλήθηκαν να παίξουν με τα πνευστά της Κρατικής Ορχήστρας της Άγκυρας, φάνηκε ξεκάθαρα η έλλειψη βάθους στην μουσική μας εκπαίδευση, αλλά και γενικότερη έλλειψη μουσικής παιδείας του ελληνικού κοινού. Παρόλο που με τις πρώτες δοξαριές τα έγχορδα της Κρατικής μας Ορχήστρας έδειξαν ένα ευοίωνο πρόσωπο, η συνέχεια της συναυλίας ήταν απογοητευτική. Πλήρης διάλυση, τα πρώτα βιολιά νευρικά να παίζουν άτονα και ανέκφραστα τα θέματα, τα δεύτερα βιολιά και οι βιόλες ασυντόνιστα και ξεκούρδιστα να μην μπορούν να κρατήσουν τις μεσαίες φωνές της αρμονίας, ενώ 4 τραγικά λάθη από τα βιολοντσέλα, τα οποία ξεκίνησαν από πρωτοφανείς λανθασμένες δοξαριές των κοντραμπάσων μας οδήγησαν σε μουσικό Βατερλώ. Αντιθέτως, τα πνευστά της Κρατικής Ορχήστρας της Άγκυρας, παρόλο που ξεκίνησαν μουδιασμένα, μετά το σοκ των πρώτων λεπτών της συναυλίας, όπου τα κόντρα φαγκότα και η τούμπα έκαναν ένα τραγικό λάθος που θα μπορούσε να τους στοίχιζε όλη τη συναυλία, στη συνέχεια συνήλθαν και με εξαίρετη intonation ανταπεξήλθαν σε όλα τα δύσκολα σημεία του έργου και είχαν τέσσερις λαμπρές εκφραστικές κορυφώσεις. Την όλη παραφωνία των Εγχόρδων της Κρατικής μας Ορχήστρας συμπλήρωσε η αχαρακτήριστη συμπεριφορά των ακροατών. Έχουμε μιλήσει πολλές φορές γι αυτό το θέμα, αλλά δυστυχώς δεν αλλάζει τίποτε. Αντί με παλαμάκια και ρυθμικές ιαχές να δίνουν τον ρυθμό στα Έγχορδά μας και να τα εμψυχώνουν, θεώρησαν καλό από την αρχή της συναυλίας με υπεροψία να επικεντρωθούν σε ζητήματα που και η ίδια η Ιστορική επιστήμη έχει διαλευκάνει και ο χρόνος έχει απαλύνει(βλέπε προσφάτως εκδοθέν βιβλίον Ιστορίας Στ' Δημοτικού). Είχαν γεμίσει την αίθουσα με πανό υβριστικά για τον τουρκικό πολιτισμό, τους αποκαλούσαν υπανάπτυκτους και όταν βρεθήκαμε κατά την πορεία της συναυλίας να υστερούμε εκτελεστικά, οι πιο θερμόαιμοι άρχισαν να πετούν μπουκάλια και κοντάρια προς την πλευρά της τούμπας και των άλλων μπάσσων πνευστών*** της Κρατικής Ορχήστρας της Άγκυρας, δείχνοντας ένα απολίτιστο και τριτοκοσμικό πρόσωπο στους ευρωπαίους μουσικοκριτικούς που παρακολουθούσαν τη συναυλία. Βεβαίως κανείς δεν θα βρεθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα όταν η Κρατική μας Ορχήστρα τιμωρηθεί και δώσει τις επόμενες συναυλίες της σε άδειες αίθουσες. Για ακόμα μια φορά φάνηκε ότι οι επιτυχημένες συναυλίες του 2004 στην Πορτογαλλία ήταν ένα πυροτέχνημα. Και επανέρχομαι στο αρχικό ερώτημα. Γιατί να ξοδεύονται τόσα χρήματα για τον πολιτισμό και ειδικά για τη μουσική, όταν ο αθλητισμός έχει τόσα να μας προσφέρει και ειδικά το ποδόσφαιρο; Το ποδόσφαιρό που με πενιχρά μέσα, χωρίς κρατική υποστήριξη έχει δώσει διαχρονικά μεγάλες προσωπικότητες που έλαμψαν και λάμπουν στην διεθνή ποδοσφαιρική σκηνή, παίκτες όπως ο Δεμερτζής, ο Καβάκος, ο Σγούρος, ο Σακκάς και πόσοι άλλοι, καθώς και προπονητές όπως ο Ξενάκης, ο Χρήστου, ο Σκαλκώτας, ο Μητρόπουλος για να μην αναφερθούμε και στη νεώτερη γενιά (Αντωνίου, Κουρουπός, Αδάμης). Να μην παραλείψουμε, μάλιστα, και τις επιτυχίες του ερασιτεχνικού μας ποδοσφαίρου στο πρόσωπο του Θεοδωράκη και του Χατζιδάκι και πολλών άλλων, καθώς και του γυναικείου ποδοσφαίρου (Κάλας, Μπάλτσα). Και κοντά σ' αυτούς οι λαμπροί μπασκεμπωλίστες μας, ο Σεφέρης, ο Ελύτης, οι βολευμπολίστες μας όπως ο Αγγελόπουλος, πόσοι λαμπροί αθλητές που δεν τους ξέρει ούτε η γειτονιά τους. Και όλοι αυτοί οι θρύλοι να παίζουν σε ξεχαρβαλωμένα γηπεδάκια που δεν θα τα καταδεχόταν και το τελευταίο χωριό της Ιρλανδίας, ενώ οι κηφήνες των Ορχηστρών να παίζουν μέσα σε παλάτια. Και να ξοδεύεται τόσο κρατικό χρήμα και γη για να χτίζονται αίθουσες συναυλιών για κάθε ορχήστρα της συμφοράς, που εκτός του ότι φοροδιαφεύγει στο τέλος απαλλάσσεται και από τα χρέη της. Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί δεν έχουμε μουσικό πολιτισμό και πολιτισμό ευρύτερα - καθότι και το θέατρο και η λογοτεχνία και ο χορός και η ζωγραφική δεν πάνε πίσω. Ας μην ξεχνάμε και το άθλιο θέαμα που προσφέρουν, και τα επεισόδια που έχουν γίνει σε πολλές αίθουσες εκθέσεων, σε θέατρα, χοροθέατρα και σε αρκετές φιλολογικές βραδυές. Ένας ολόκληρος κρατικός μηχανισμός, όλη η δύναμη της ελληνικής αστυνομίας να κινητοποιείται για να συμμαζεύει κάθε Σαββατοκύριακο, αλλά και Τετάρτες και Δευτέρες, τους φιλότεχνους, αυτά τα πιθηκοειδή (για να μη μιλήσουμε και για τις Πέμπτες).
Επαναλαμβάνω. Είναι καιρός η Πολιτεία και όλοι εμείς οι σκεπτόμενοι πολίτες να στρέψουμε τις πλάτες μας στον πολιτισμό και ειδικά σε αυτή την γάγγραινα που λέγεται μουσική και να προσανατολιστούμε στον αθλητισμό και στον αδικημένο αντιπρόσωπό του το ποδόσφαιρο που συγκεντρώνει γύρω του ανθρώπους με ήθος και καλλιέργεια. Μόνη αυτή είναι η ελπίδα μας ώστε η Ελλάδα ξανά να δοξαστεί ξανά, μέρα που ξημερώνει αύριο.......


*** Τα άλλα μπάσα πνευστά της ορχήστρας εκτός της τούμπας, για όσους δεν γνωρίζουν είναι: το χαριλάου και το καυτατζόγλειο. Το χαριλάου παίζει κυρίως αργές νότες (λάου-λάου) αλλά με χάρη, ενώ το καυτατζόγλειο κάνει πολύ ωραία glissandi. Παλιά ονομαζόταν γλείο εκ του γλείφω (τις νότες). Τελικά πήρε το σημερινό όνομά του από έναν δεξιοτέχνη ονόματι Κάφτα ή Καύτα,εξάδελφο σχεδόν ομοήχου γνωστού συγγραφέως, ο οποίος επειδή έπαιζε και τζόγο (κρουστό πολυέξοδο όργανο) πέθανε πάμπτωχος.

Παρασκευή, Μαρτίου 23, 2007

ΑΤΙΜΗ ΠΡΕΣΒΥΩΠΙΑ ΜΕ ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΕΣ....

Άθελα μου, πέστε το απωθημένη μνήμη, είχα δηλώσει, σε ένα από τα 5 που δεν γνωρίζετε για μένα μέσω του μπλογκ, ότι "δεν έχω παίξει ποτέ παιχνίδι στον υπολογιστή".
Είχα ξεχάσει τελείως τον Atari. Τον αγαπημένο μου Atari 2 Mega ST, που κάποτε ανήκε στον φίλο μου το Μάριο Μαυροειδή (δεκαετή ήδη, όπως λέμε "τριήμερος ανέστη"). Τον είχα αγοράσει 250.000 δρχ σε τιμή ευκαιρίας, διότι ο Μάριος ήθελε να αγοράσει Μάκιντος. Στον Atari αυτόν - για να μην τα ξαναγράφω - έπαιζα αυτό το μουσικό, ωστόσο παιχνίδι!. Δείτε στα σχόλια, παρακαλώ, το δέκατο σχόλιο. Ευχαριστώ. Και επειδή πρέπει εκ των προτέρων, αφενός να σας ανταμείψω, αφετέρου χρωστάω, όπως φαίνεται, μιαν αποκάλυψη, ιδού:

Κάποτε και για λίγο υπήρξα κατασκευαστής οργάνων (μουσικών - μην πανικοβάλεστε και μη μου ευχηθείτε "άντε, και δωρητής", διότι τα περισσότερα εξ αυτών τα είχα χαρίσει).

Σάββατο, Μαρτίου 17, 2007

Βόλτα στην Αθήνα του '007

Οι συγκάτοικοι του HOTEL MEMORY συν-γράφουν ένα σπονδυλωτό κείμενο, μια βόλτα στην αγαπημένη-μισητή μας Αθήνα.

Συνιστώ να επισκεφτήτε το HOTEL MEMORY για μια πρώτη ανάγνωση. Για μία δεύτερη ανάγνωση... όλη η ΒΟΛΤΑ σε ενιαίαν έκδοσιν pdf.

Πέμπτη, Μαρτίου 15, 2007

ΠΕΝΤΕΞΙ ΛΕΞΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΚΤΟ ΤΗΣ ΠΕΝΤΑΔΑΣ

Το ακόλουθο απόσπασμα είναι από το θεατρικό μονόπρακτο "ΣΕΚΛΕΤΙΑ ΕΞΩ ΑΠ' ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ" που ανέβηκε στο μικρό, σχεδόν άγνωστο, ιδιωτικό θέατρο "ΜΑΙΝΑΣ", για μία παράσταση, αφού το ίδιο βράδυ η καταιγίδα έκανε φύλλο και φτερό τα κεραμίδια της σκεπής του, οδηγώντας τον ήδη κατεστραμμένο από το αλκοόλ ιδιοκτήτη και συγγραφέα, καθώς και ερμηνευτή του έργου, στην αυτοκονία*.

*Η αυτοκονία είναι η χειροτέρα μορφή αυτοκτονίας, διότι ο αυτοκονών περιχύνεται με κονίαμα. Κατά μίαν άλλην όμως εκδοχήν, αυτοκονία είναι απλώς η αυτοκτονία με κώνειον και ως εκ τούτου πρέπει να ορθογραφείται "αυτοκωνεία", όπως και του Σωκράτη δηλαδή.

ΚΑΛΟΓΕΡΟΣ: -Φαλαινοθήρας; Μμμμ! Καλέ μου φίλε, Ουμπέρτο, δεν έχεις άδικο τελικά. Ισως είναι η μόνη λύση. Αλλά παίρνουν, άραγε για πλήρωμα στα φαλαινοθηρικά, έναν γέρο μονόφθαλμο, ..... έναν αρνητή της Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου;

Το έργο αυτό το παρακολουθήσαμε (μέχρις ενός σημείου) παρέα με τον Κουκουζέλη, εκείνο το βροχερό βράδυ της Παρασκευής των τελευταίων Χαιρετισμών του 1948. Ήμασταν οι μοναδικοί θεατές και συνάμα τα θύματα της διπλής - αργότερα τριπλής - τραγωδίας από την κατάρρευση της σκεπής του θεάτρου. Όταν πέρασε το πλοίο της μετεμψύχωσης είχαμε ξεχάσει τις πέντε μαγικές λέξεις που θα μας οδηγούσαν στον κόσμο του φωτός και της χαράς. Συμφωνήσαμε να πούμε στην τύχη: "φαλαινοθήρας, καλόγερος, παράδεισος, μαινάς, κεραμίδια, σεκλέτια". Έτσι, και μόνον για την υπερβολή μας, αναγκαστήκαμε να ζήσουμε για μια μικρή περίοδο περίπου δέκα ετών, ως λάμα. Μετά, ξαναγενηθήκαμε απλοί μπλόκερς. Όμως, πού θα πάει, την επόμενη φορά θα το πετύχουμε και το "δαλάι".

(Ορκιστήκαμε έκτοτε, τουλάχιστον, να μην παρασύρουμε άλλους να παίζουν παιχνίδια με λέξεις).

Παρασκευή, Μαρτίου 09, 2007

Η ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΠΕΛΕ....

"Το ίντερνετ είναι ένα παράθυρο στον κόσμο". Αυτό το ωραίον τσιτάτον το έχουν καραμέλα όλοι οι φροντιστές και οι φροντιζόμενοι. Ακόμα και σε έκθεση για την αποταμίευση μπορείς να το κολλήσεις: "Όπως το ίντερνετ είναι ένα παράθυρο στον κόσμο της πληροφορίας, έτσι και η αποταμίευση είναι ο διάδρομος που οδηγεί στο ασφαλές μέλλον".
Έχω απωθημένα με τις έννοιες που μπορούν να ενταχθούν σε αποφθεύγματα. Πολύ δε περισσότερο σιχαίνομαι τα κείμενα που στηρίζονται σε αποφθεύγματα. Κι ακόμα πιο πολύ τα ίδια τα αποφθέγματα. Διότι όλα αυτά μου θυμίζουν την βαρετή εκείνη ώρα που έπρεπε κάθε χρόνο ως μαθητές να γράψουμε τις διάφορες "υποχρεωτικές" εκθέσεις. Για την αποταμίευση, για την 25 Μαρτίου, για την 28η Οκτωβρίου - για το Πολυτεχνείο δεν πρόλαβε η χάρη μου να γράψει εκθεση, διότι το Πολυτεχνείο έγινε θέμα εκθέσεως αφότου είχα αποφοιτήσει του εξαταξίου γυμνασίου. Βασάνιζα ο δόλιος το μυαλό μου να βρω κάτι πρωτότυπο να γράψω για να το διασκεδάσω τουλάχιστον. Θυμάμαι σε μία έκθεση για την αποταμίευση, είχα αποδυθεί αγώνα λογικόν μέγα να αποδείξω ότι "η αποταμίευση ως ατομική πράξη δεν είναι χρηστή, πολλώ δε μάλλον χριστιανική, διότι αποστερεί τα αγαθά από το κοινωνικό σύνολο αποθησαυρίζοντάς τα στο πουγγί των πλάνηι θεωρουμένων προνοητικών, ουσίαι δε φυλαργύρων".
Σε μία έκθεση για το ίντερνετ τι άραγε θα έγραφα ως μαθητής; Κατ' αρχήν θα το αποκαλούσα "διαδίκτυο", εις απλήν καθαρεύουσα, ή θα με έπιαναν τα επαναστατικά μου και θα το έγραφα "ίντερνετ" για να εκνευρίσω τον φιλόλογο; Μάλλον ως προς το όνομα θα συμβιβαζόμουν με την συντηρητική εκδοχή, ώστε να επαναστατήσω δολίως κατά την λογικήν οικοδομήν. Θα έγραφα - κατ' αναλογίαν με την περί αποταμιεύσεως πραγματείαν μου- ότι "το διαδίκτυο είναι μία απέραντη χωματερή πληροφοριών προς την οποίαν κατέτεινε η πρόθεση υγειονομικής ταφής της γνώσης". Θα έγραφα και άλλα πριν και μετά, αλλά η κορυφαία φράση μου θα ήταν αυτή. Τελικά θαυμάζω μόνο τα δικά μου αποφθέγματα. Όμως, το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται.
Πριν από κάποια ποστ, λαμβάνω κόμμεντ από κάποιον κύριο Santos: "Hello!This work is very good.Good weekend,Thank you.david santos". Οποία συγκίνησις, όταν είδα το προφάιλ του εν λόγω κυρίου, στο πορτογαλλικόν του μπλόκ. -"Μάλλον, ποιητής μου μοιάζει, ή έστω στιχουργός, γιατί τα ποιήματά του έχουνε ρίμα, άρα τραγούδια θα 'ναι. E, ναι μάλλον στιχουργός είναι γιατί έχει στο μπλογκ του και τραγούδια σε mp3. Και πρέπει να είναι και κάπως διάσημος γιατί στο τελευταίο του post έχει κάπου 169 comments. Πάντως τι συγκινητικό!!! Ένας πορτογάλλος, ευαίσθητος άνθρωπος, όπως φαίνεται από τη φωτογραφία, άκουσε τη μουσική μου και την βρήκε ωραία και παρόλο που δεν ξέρει ελληνικά, συγκινημένος από την παγκόσμια γλώσσα της μουσικής, μου έγραψε δυό λογάκια ενθάρρυνσης στην διεθνή αγγλική. Τι απρόσμενο!!! Τελικά, βρε παιδί μου, το ίντερνετ, είναι ένα παράθυρο στον κόσμο". Τού γραψα κι εγώ στο μπλόγκ του διεθνείς αγγλικές ευχαριστίες, πόσο με συγκίνησε η επικοινωνία μας και κρίμα που δεν ξέρω πορτογαλλικά για να διαβάσω τους στίχους του, οι οποίοι ωστόσο ηχούν καλά και ρυθμικά και μακάρι να ήξερα πορτογαλλικά για να μελοποιήσω ένα του ποιήμα και τι κρίμα που δεν ξέρω πορτογαλλικά......Μέγας έρως άπελπις.

Μετά από λίγες μέρες διαβάζω τα σχόλια σ' ένα ποστ του Κουκουζέλη. Μεταξύ άλλων και το:
Hello!How are you.This work is very good.Have a good week.Thank you. david santos. Ηταν Δευτέρα. Χτυπάει Δευτέρες και Παρασκευές. Μ' αυτά και μ' αυτά ο κύριος David αποταμιεύει περισσότερες comments απ' όσες φορές αγωνίστηκε ο Πελέ στην Santos.

Τετάρτη, Μαρτίου 07, 2007

NEW OLD BOYS

Ένα σκυλί γαυγίζει, μακρινό.
Σωστά τα λέγαμε με τον κουμπάρο μου τον Κώστα.
Ως νέοι κάποτε,
Γυρίζαμε τις μπάρες και τα τσούζαμε,
Ως νέοι,
Νέοι και συμμορφούμενοι
Προς μίαν μορφήν διόλου αναμενόμενη,
Πλην μοιραίαν
Απολύτως.
Πριτς.

οι παχουλές αναρτήσεις (όσο τις διαβάζετε τόσο παχαίνουν)