Δευτέρα, Απριλίου 18, 2005

ΓΙΑ ΤΗΝ ξ.

Είχα σχολάσει, αγαπητή μου ξ, από το μαγαζί και πήγαινα ποδαρόδρομο στην Ομόνοια να πάρω το 170, νυν 049, ΑΘΗΝΑ-ΠΕΙΡΑΙΑΣ. Αυτό το λεωφορείο είχε δρομολόγια όλη νύχτα, ενώ οι υπόλοιπες συγκοινωνίες σταμάταγαν ακριβώς τα μεσάνυχτα.

(Συγγνώμη για την μικρή διακοπή, αλλά έπρεπε να φορέσω τα γυαλιά μου, καθότι η πρεσβυωπία, ενισχυομένη κατά τον συνδυασμόν της με την χρήση των υπολογιστών, από εικοσαετίας, με έχει τσακίσει προσφάτως).
Πήγαινα λοιπόν προς στην Ομόνοια, έχοντας ξεκινήσει από την Ιπποκράτους. Δυό τσιγάρα δρόμος. Εκεί στο φανάρι της Πατησίων μού ‘ ρχεται η μυρωδιά από την «στοά των πειναλέων». Γύρος.
Ο γύρος τότε σπάνιζε. Κατά το ’72 με ’75 είχανε πιάσει κάποιους σουβλατζήδες που παρασκεύαζαν γύρο επικίνδυνο από γάτες, σκυλιά και σάπιο κρέας και ο γύρος είχε απαγορευτεί, ως μορφή (κρέατος ψητού). Αλλά στην Ομόνοια, εκείνη την εποχή-διότι λέμε “χρονιά” για πριν 5 χρόνια και “εποχή” για πριν 25- εκείνη την εποχή, λοιπόν, είχε αρχίσει δειλά-δειλά να επανεμφανίζεται, ως μορφή ο γύρος-χλαπάτσα (το αντίθετό του είναι το «ντονέρ»).
Θες από πείνα, θες επειδή όταν ήμουνα μικρός, οκτώ χρονώ, ο πατέρας μου μού είχε απαγορεύσει να φάω έξι σουβλάκια τυλιχτά μονοκοπανιά σε ένα γεύμα, όταν είχαμε πάει οικογενειακώς στην Πεύκη για σουβλάκια και εγώ όταν ήρθε το γκαρσόνι παράγγειλα «έξι» και ο πατέρας μου με αγριοκοίταξε και μου είπε «το πολύ τέσσερα», δεν ξέρω πάντως, μου μύρισε και είπα να πάω να φάω «μία γύρο». Σημειωτέον όταν στα δεκατέσσερά μου είχα σπάσει το πόδι μου, ο ορθοπεδικός* μου συνέστησε δίαιτα-γιατί όπου νά’ ναι θα έμπαινα στην εφηβεία και δεν έκανε να είμαι παχουλός που τα κορίτσια δε θα με θέλανε. Έκανα τη δίαιτα και αδυνάτισα, ψήλωσα κιόλας, 1.70** και 62 κιλά, καλό για την «εποχή» μου. Το ’81 εξακολουθούσα να είμαι 62 κιλά, σε αντίθεση με τώρα που είμαι 81 κιλά, αλλά πάντως κάποιο από όλα αυτά τα νούμερα που έχω αναφέρει ως τώρα το διατηρώ.
Παρήγγειλα τον «μία γύρο» και τον έτρωγα. Το μπουζούκι μου στην πλαϊνή καρέκλα.
Στο «βάθος κήπος» κάτι γομάρια, «τριανταεφτά κιλά παϊδάκια και οχτακόσιες μπύρες***». Την τύφλα τους είχανε και το μάτι άγριο σχεδόν «χέσε μέσα».
-Παίξε ρε παιδί κανα τραγουδάκι.
Εγώ, καλό παιδί, και φαγωμένο, πάντα με όρεξη για του πλησίον τις ορέξεις, καθότι φρικιό λίγο, ρεμπετάκι λίγο, λίγο απ’ όλα, και όλοι ίσοι είμαστε, «να το παίξω» είπα και από μέσα μου «να πάει στο διάολο».
Και πιο τραγούδι πιάνω; Γιατί, εν τη αφελεία μου, σχεδόν πέρσι μόλις κατάλαβα ότι αυτοί ήταν μπάτσοι, τότε. Παίζω λοιπόν το «τούτοι οι μπάτσοι που’ ρθαν τώρα». Τελεία και εισαγωγικά:

«Τούτοι οι μπάτσοι που’ ρθαν τώρα, τι γυρεύουν τέτοιαν ώρα,
ήρθανε να μας ρεστάρουν και τα ζάρια να μας πάρουν,

κλπ…..κλπ….κλπ….

Μπάτσοι και χωροφυλάκοι μας καθίσατε στην πλάτη….»

Πολύ ωραία.
Με λυπήθηκαν και δε με σπάσανε στο ξύλο. Αλλά τέτοιο γυάλισμα στο μάτι, μόνο ο Ομέρ-Βρυώνης θα πρέπει να είχε λίγο πριν αποφασίσει το σούβλισμα του Αθανασίου Διάκου.
Ευτυχώς, αυτοί με απαλλάξανε.
(Είχανε ήδη αλλάξει οι «εποχές»).

*Απορώ, γιατί διάφορα φαρμακεία και ιατρεία γράφουν την λέξη ΟΡΘΟΠΕΔΙΚΑ με «ΑΙ» δηλαδή ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΑ. Μου έλεγε ένα φίλος που έχει εμπόριο «ορθοπαιδικών», κατά τη γνώμη του, ότι η ορθογραφία της λέξης προέρχεται από τη λέξη «παιδί» και όχι από την λέξη «πέδη», διότι οι πρώτες ορθοπε(παι)δικές εφαρμογές γίνανε από γάλλους ορθοπε(παι)δικούς γιατρούς σε παιδιά. Εγώ λέω ότι απλώς είναι ανορθόγραφοι.
** Θεωρώ παράξενο, ότι ακόμα και τώρα εξακολουθώ να είμαι «ύψος 1,70», παρ’ όλες τις επιτυχείς προσπάθειές μου να γίνω 46 ετών από μόλις 16.
*** Ερωτώ: Γιατί η «μπύρα» αν και λέξη-δάνειο γράφεται το «μπύ» με «ύ» ενώ το Beer κανονικά στην ελληνική θα έπρεπε να αποδοθεί ως ΜΠΗΡΑ, διότι τα δύο “ee” λέει ο κανόνας (ο παλαιός) ως βραχέα, αποδίδονται με Η (μακρόν);
Και απαντώ:
Διότι ο ΖΥΘΟΣ είναι δισύλλαβος και γράφεται με Υ η πρώτη του συλλαβή. Και η ΜΠΥΡΑ είναι δισύλλαβη και σημαίνει: «ΖΥΘΟΣ».

Σάββατο, Απριλίου 09, 2005


gel gel..... Posted by Hello

ΓΚΕΛ-ΓΚΕΛ ΚΑ'Ι'ΚΣΗ

Παλιά, το ’81, είχα πιάσει δουλειά σε ρεμπετάδικο. Έπαιζα μουζούκι και τραγουδούσα. Τότε δύο-τρία υπήρχαν εκεί γύρω στην Ιπποκράτους. Εγώ έπαιζα, πιο πολύ Μάρκο, Μπάτη, Γιοβάν-Τσαούς. Και επειδή δεν μου άρεσαν τα «αισθηματικά» του ρεπερτορίου, απέφευγα τα «γκελ-γκελ καϊκσή» και τα συμπαραμαρτούντα οιμώζοντα. Αν τα ζητούσε κάποιος, καλυπτόμουν από το ότι «δεν δεχόμεθα παραγγελίες» και πιστός σε αυτόν τον κανόνα, για να προφυλάσσομαι, δεν δεχόμουν να παίξω επί παραγγελία ούτε το «βάρκα μου μπογιατισμένη» που μου άρεσε πολύ. Νευρίαζα, μάλιστα, όταν κάποια παρέα ψιλοκουβέντιαζε, και αντί να δυναμώνω τη φωνή και το παίξιμο, χαμήλωνα, χαμήλωνα, τόσο που το καταλάβαιναν και ησύχαζαν. Γιατί παίζαμε χωρίς μικρόφωνα, όχι λόγω κουλέρ λοκάλ, αλλά από φτώχεια του μαγαζιού. Στο τέλος του προγράμματος έλεγα και κανα-δυό αμανεδάκια. Δωδεκάμιση το πρόγραμμα λάβαινε τέλος, έχοντας αρχίσει στις δέκα, και με ημίωρον διάλειμμα στις έντεκα παρακαλώ. Μεροκάματο, ένα χιλιάρικο. Ο μισθός καθηγητή γυμνασίου τότε ήταν 11.000 δραχμές, σήμερα είναι 1000 ευρώ, πες λοιπόν ότι το μεροκάματο που έπαιρνα ήταν σημερινά 100 ευρώ. Καλά λεφτά για νεαρό.
Απέφευγα τα αισθηματικά λοιπόν και τι απέμενε; Τα χασικλήδικα. Δε φουμαίρνω, δε βαράω, απλώς είναι ωραία παιδικά τραγουδάκια και τα πάω. Είχε πέσει σύρμα λοιπόν, ότι στο Μ……..ι παίζουνε βαριά. Σουξέ μεγάλο είχε το «Ρε ‘ν’ από πίσω απ’ τη στρατώνα». Όμως αφουγκραζόμουν όλο και πιο πυκνά την απειλή μιας παραγγελιάς του «καϊκσή» και παράλληλα είχα αρχίσει να νιώθω μέσα μου το έμβρυο της ενδοτικότητας να δίνει της πρώτες χαριτωμένες του κλωτσίτσες.
«Θα τους κάνω το χατήρι και θα το παίξω το ρημάδι, να πάει στο διάολο. Αύριο το πρωί που θα ξυπνήσω, θα το μελετήσω καλά και το βράδυ θα το παίξω».
Με τα πολλά μετά από εξάμηνη καριέρα, τα μάζεψα και έφυγα για να αφοσιωθώ στις μουσικές αναδιφήσεις μου. Έκανα που και που μεροκάματα και είχα την ησυχία μου. Όμως παρακολουθούσα τη «μουσική σκηνή» των ρεμπετάδικων και τα έβλεπα που λίγο-λίγο γίνονταν λαϊκάδηκα. Το «γκελ-γκέλ καϊκσή» θα πρέπει γύρω στο ‘85 να παιζόταν ταυτόχρονα σε 5 από τα 15 ρεμπετάδικα που είχαν εν τω μεταξύ ξεφυτρώσει. Και το ‘95 πια, που όλος ο κόσμος ήταν πάνω στα τραπέζια, αισθανόμουν πανευτυχής που τη γλίτωσα τόσο νωρίς και ανέξοδα.
Ταλφινέλ, αγαπητέ μου, μη τα πολυλογώ. Όταν είδα το μπλογκ μου «προτεινόμενο» και σε δικό σου, αλλά και σε παλιότερο δημοσίευμα του Νίκου Ξυδάκη-και ομολογώ ότι σας εκτιμώ αμφοτέρους-ομολογώ ότι κολακεύτηκα. Αλλά να, την ίδιαν ώρα διαβάζοντας το bereketis.com στην εφημερίδα, σα να άκουσα από τα παλιά ένα ψίθυρο: «Παίξε τον καϊκσή».

Πέμπτη, Απριλίου 07, 2005

ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ή Η ΚΥΡΙΑ ΜΕ ΤΗ ΣΤΡΥΧΝΙΝΗ, ή και αγνωμοσύνη (;)

ΠΕΡΙ ΦΥΣΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ, ή πως κάποιοι το παίρνουν σοβαρά, Η' ΠΕΡΙ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΩΣ.

Αλήθεια, δεν το κατάλαβα. Είμεθα, λοιπόν, διάσημοι μερικοί εξ ημών.
Ω, ευχαριστούμε τους διαφημιστάς μας, από τα διάφορα έντυπα, τους λέγοντας: «Βρε παιδιά, διαβάστε Κουκουζέλη, Μπερεκέτη, Ταλφινέλ, Χοιροβοσκό κλπ,κλπ».

Μωρέ παιδιά ευχαριστούμε πολύ. Μήπως είμεθα προς πώλησιν και δεν το έχουμε πάρει είδηση;. Πώς και αναφέρεστε σε μένα από έντυπα που πωλούνται και που αμείβεστε (ή δεν αμείβεστε, αδιάφορον, φίλοι όμως των αμειβομένων); Εγώ αμείβομαι για να γράφω; Ή μήπως γράφω επειδή δεν αμείβομαι; Ή γίνεστε αρωγοί ενός υποτιθέμενου κινήματος; Ή πάτε να προλάβετε από την συντηρητική θέση σας την πρωτιά του ότι αντιληφθήκατε-«εμείς μικροί κι εσείς μεγάλοι»- την υποτιθέμενη ερχομένη επανάσταση; Ή μήπως, απλώς μας αγαπήσατε και μας κάνετε ερωτική εξομολόγηση; Ή μήπως παιδαγωγείτε το κοινό προς την μελλοντική σας καταξίωση;

Λοιπόν, πήγα να αυτοκτονήσω μπλοκικώς, προ ημερών, εξ αφορμής σας.
Τώρα τα είπα και ησύχασα. Ελπίζω να μην ξανααναφερθείτε στο πρόσωπό μου από έντυπα και άλλα προσοδοφόρα μέσα.
(Και βέβαια γνωρίζω, ότι το πρόσωπό μου είναι καθαρά θεατρικό- έτσι με όρισε ο Κουκουζέλης- και γνωρίζω ότι δίνω παράσταση, αλλά προτιμώ τους θεατές και δεν με ενδιαφέρουν οι έμποροι τέχνης και οι κριτικοί, γιατί αλλιώς θα είχα σάιτ και θα αυτοδιαφημιζόμουν- που έχω και απ’ αυτό με το «πραγματικόΣΑΣ», όνομά μου, διότι, βλέπετε, δεν είμαι απολύτως «καθαρός», αλλά εκεί πουλάω ντομάτες).Αυτό το «όλοι είμαστε μια καλή παρέα» πρέπει να καταργηθεί, αλλιώς θα πω στον δισυπόστατο Σεμιτέκολο να σας πετάξει πέτρες.Εν ολίγοις, αφήστε με στην αργομισθία μου…….


Μήπως είμαι αγνώμων (προς την πεφωτισμένη δεσποτεία);

Τετάρτη, Απριλίου 06, 2005

ΕΓΕΝΝΗΘΗ ΑΡΡΕΝ

Μου τό 'λεγε ο παππούς μου, ο εκ της μητρός, ο εκ Μάνης:

(Για όσους δεν το γνωρίζουν, διότι δεν κατέχουν τα του Πειραιώς, προανακρούω: Ο ΟΛΠ (Οργανισμός Λιμένος Πειραιώς) μανιατοκρατείται ανέκαθεν.)

Όταν γεννιότανε αγόρι, στη Μάνη, ο πατέρας έστελνε τηλεγράφημα στους εν Πειραιεί (στα Μανιάτικα, λόφος Βώκου) "ξενητεμένους" συγγενείς:

ΕΓΕΝΝΗΘΗ ΑΡΡΕΝ STOP ΚΡΑΤΗΣΑΤΕ ΔΥΟ ΘΕΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΟΛΠ STOP

Η μία θέσις ήταν για να εργάζεται και η άλλη ήταν αργομισθία.

Ε...., λοιπόν, ο Μπερεκέτης επειδή έχει μισό αίμα μανιάτικο, επειδή βαριόταν, παραιτήθηκε από την κύρια δουλειά του, πρωταπριλιάτικα. Έχει όμως και τρώει από την αργομισθία...........

ΟΥΚ ΕΣΤΙΝ ΩΔΕ ΑΛΛ' ΕΓΕΙΓΕΡΤΑΙ.....

ΣΧΟΛΙΟΝ ΙΣτον Ανδρέα Εμπειρίκο
Όταν φουσκώσαν επί τούτου τα μπαλόνια
Των ευγενών αεροστάτων
Αντέδρασαν οι ελπίδες
Που, ως συνήθως,
Πριν απ’ τον απόπλου
Φτεροκοπάν στην πλώρη
Κι όλο χαρές
Από κατάρτι σε κατάρτι……

Έτσι τραχύνονται
Και οι γεύσεις,
Όλο μπαχάρια και αλάτι.

Διότι ο θαυμασμός δεν επιτάσσεται.
Απλώς ανήκει
Στους θριάμβους.



ΣΧΟΛΙΟΝ ΙΙΣτον Ανδρέα Εμπειρίκο
Ανέστη επιτυχώς.
Αυτό αρκεί και μόνον,
Να διατάξει τα ψαρόνια
Σε μαθηματικώς εξαίρετους σχηματισμούς.

Το πριν και το μετά τα αποβάλλει η γλυπτική.

Προσήλωσις-το ξεύρουν οι εραστές-
Είναι η σταυρική εγκαρτέρησις
Κι ο πόθος ν’ αρμενίζει….

Ακρίβεια ζητούν
Αυτοί που τελικώς
Είναι προορισμένοι
Στο Μυστικό τον Δείπνο
Να φέρνουν τον λογαριασμό.




ΣΧΟΛΙΟΝ ΙΙΙΣτον Ανδρέα Εμπειρίκο
Η κόπωσις,
Αν και τριτόκλιτη,
Το τρία το μισεί.
Θα προτιμούσε δεύτερη
Ή έστω πρώτη
Να έχει επέλθει.

Έχει να επικαλεστεί
Την ματαιότητα και την ανία
Που πρόθυμες,
Της στρώνουνε το δρόμο βάγια,
Να περάσει
Καβάλα στο γαϊδούρι.

Προόρισται να έπεται….



ΣΧΟΛΙΟΝ IV
Στον Ανδρέα Εμπειρίκο

Ηυξήθη και επληθύνθη το θείον,
Με τ’ άρμπουρα,
Τους κεχαγιάδες (χίλια πρόβατα),
Τ’ αυξητικά τελώνια.

Ως εκ θαύματος, τάχα,
Ανεβόησαν οι πυλωροί:

«Οι ωριμάζοντες
Κατόπιν προσκλήσεως,
Οι ανατέλλοντες
Επόμενοι παννυχίδος,
Οι ευέλπιδες
Άνευ του τράγου,
Δεν αγρυπνούν.
Απλώς εντάσσονται
Κι εν τέλει
Καταστέλλονται».


LACRIMOSUS GERASIMOS  Posted by Hello

Παρασκευή, Απριλίου 01, 2005

ΚΑΤΑ ΣΥΝΘΗΚΗΝ Η΄ ΕΘΙΜΙΚΩΣ

Βαρέθηκα να ασχολούμαι με το μπλογκ και λέω να σταματήσω να γράφω πια. Βέβαια διάλεξα μια κατάλληλη ημέρα για να το ανακοινώσω......

οι παχουλές αναρτήσεις (όσο τις διαβάζετε τόσο παχαίνουν)