Παρασκευή, Φεβρουαρίου 25, 2005

ΓΛΕΝΤΖΕΔΙΚΟ ΓΙΑΟΥΡΤΙ

Αφού μετά από ένα αυτογκάλοπ αντιλήφθηκα ότι τα περισσότερα σχόλια τα παίρνω με τις άθλιες συνταγές μου, θα το ρίξω στις συνταγές......(τόσα ποιήματα ούτε μία comment).

ΓΛΕΝΤΖΕΔΙΚΟ ΓΙΑΟΥΡΤΙ

Πάντα έχουμε στο ψυγείο μας γιαούρτια με χαμηλά λιπαρά προσδοκώντας την ημέρα της φώτισής μας, αλλά εν τω μεταξύ παραγγέλνουμε σουβλάκια. Τα καημένα τα γιαουρτάκια, περιμένουν υπομονετικά την ημερομηνία λήξης των, αποβλέποντας σε μία σεμνή τελετή απόρριψής τους στον κάδο. Εμείς όμως τους χαρίζουμε μερικές μέρες ακόμα διαμονής σε δροσερό περιβάλλον, αφενός διότι το κατοχικό σύνδρομο έχει περάσει και στις νεώτερες γενιές εν είδη τικ, αφετέρου διότι τους 'εχουμε προσδώσει υπόσταση συμβολική. Οπότε τα πετάμε αφού αγοράσουμε καινούργια, για να μην πιάνουν τάχα τόπο στο ψυγείο.
Στην σπάνια εκείνη περίπτωση που αντιληφθούμε εγκαίρως ότι αύριο λήγουν τα γιαούρτια μας, αλλά δεν έχουμε ακόμα ορίσει την ημερομηνία έναρξης της δίαιτάς μας, μπορούμε να πράξουμε τα εξής, υπό την προυπόθεση ότι ρε διάολε δεν έχουμε μόνο γιαούρτια στο σπίτι μας.

ΥΛΙΚΑ
γιαούρτια προς λήξιν
κέτσαπ, μουστάρδα, μαγιονέζα
λάδι
διάφορα άλλα (σκόρδα, κρεμμύδια, βασιλικός, ρίγανη, πιπέρια)
μία ντομάτα (του κερατά)
πουμαρό
τουρσάκια

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Τα γιαούρτια σε μια γαβάθα, ψιλοκομμένο το σκόρδο και το κρεμμύδι σε κυβάκια του ενός χιλιοστού.
Ρίχνουμε το λάδι, μπόλικο και ανακατεύουμε. Μετά λίγο μουστάρδα, λίγο κέτσαπ, λίγο μαγιονέζα και ξαναανακατεύουμε. Μετά ρίχνουμε το βασιλικό και τη ρίγανη και ξαναανακατεύουμε. Θα μπορούσαμε βέβαια όλα αυτά να τα είχαμε ρίξει από την αρχή μαζί στη γαβάθα και να τα ανακατεύαμε όλα μαζί, αλλά δεν θα είχε στυλ σεφ.

Χοντροκόβουμε την ντομάτα σε ροδέλες και την τηγανίζουμε στο λάδι με τα λάτια της τα πιπέρια της και τα μυρωδικά της. Πάει κι αυτό.
Εν συνεχεία παίρνουμε ψωμί (ξέρω ότι μόνο του τοστ έχετε) και το τηγανίζουμε στο ίδιο λάδι με αυτό της ντομάτας.

Μετά ρίχνουμε λίγο πουμαρό στο τηγάνι, με λίγο λαδάκι, βασιλικό και κρασάκι και φτιάχουμε μαι υποτυπώδη σαλτσούλα. Αλλά αν βρεθεί ροκφόρ ζων και αναπνέον, μη διστάσετε ρίχτε λίγο στην σαλτσούλα, να λιώσει και να την νοστιμίσει.

Τελευταίο κολπάκι. Αν περισσεύει ροκφόρ (μπλου τσιζ δηλαδή γιατί το ροκφόρ κάνει 30 ευρώ το κιλό) μπείτε στον εξής πειρασμό. Κόφτε το σε κυβάκια των 2 εκατοστών του μέτρου και τηγανίστε το σε ξερό τηγάνι. Γίνεται τραγανό και θα μας χρησιμέψει για γαρνιτούρα.

ΣΕΡΒΙΡΙΣΜΑ

Σε πιάτα ατομικά από κάτω το τηγανισμένο ψωμί του τοστ. Από πάνω μια ροδέλα ντομάτα. Από πάνω το γιαουρτάκι της γαβάθας, από πάνω η σαλτσούλα να κολυμπά στο γιαουρτάκι, γύρω γύρω τα ροκφοράκια και στο άσπρο του πιάτου, όπως οι βυζαντινοί έγραφαν της σημειώσεις των στις ώες (δηλαδή στα περιθώρια των χειρογράφων) ρίχτε πιπέρια και βοτάνια. Ωραίο είναι ένα φυλλαράκι φρέσκος βασιλικός στη μέση της σάλτσας για διακόσμιση. Τα τουρσάκια γύρω γύρω.
Έχετε βασιλικό σε γλάστρα; Υπάρχουν και χειμωνιάτικοι.

Πάει με ρακή, ή βότκα. Καίγεσαι και δροσίζεσαι........

Σάββατο, Φεβρουαρίου 19, 2005


TO OPION Posted by Hello

αποφθεγματάκι

Το "όριον της φτώχειας", ευρίσκεται μεταξύ αισθήματος και συναισθήματος. Διότι ο φτωχός το αισθάνεται, ενώ ο πλούσιος το συναισθάνεται.

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 16, 2005

ΑΧΤΑΡΜΑΔΑΚΙ

κ α λ ή σ υ ν τ α γ ή ε ν α π ο γ ν ώ σ ε ι

ΥΛΙΚΑ
Οτιδήποτε στερεό και ήδη μαγειρεμένο στο ψυγείο μας, καθώς και περισσεύματα σαλάτας.
Π.χ. πατάτες γιαχνί, σπανακόρυζο, λίγο κοκκινιστό, σουβλάκι εκ παραγγελίας (εννοώ τυλιχτό, με τα σέα και τα μέα και τα τζατζίκια), ολίγη χωριάτικη, καθώς και ότι ψιλολόι μαρούλι, λάχανο. Επίσης δεκτά ήδη βρασμένα μακαρόνια και ρύζι παντιοτρόπως μαγειρεμένο, επίσης και όσπρια.

ΕΚΤΕΛΕΣΗ
Ψιλοκόβουμε όλα τα υλικά, ακόμα και τα ήδη ψιλοκομμένα.
Όλα στο τηγάνι, αφού έχει κάψει (μεταξύ των υλικών του αχταρμαδακίου σίγουρα υπάρχουν και κάποια λιπαρά, άρα δεν λαδώνουμε πριν). Λίγο κρασάκι, τάχα για σβύσιμο και για "σεφάρισμα", διότι είμεθα σεφ. Δεκτή και η ρετσίνα Κουρτάκη. Μια και βάλαμε κρασί ρίχνουμε και ένα φύλλο δάφνης αν έχουμε. Το μυστικό είναι η απόγνωσή μας και η διάθεση δημιουργίας.
Επίσης ένα άλλο μυστικό είναι η δια των μπαχαρικών πολιτισμική ισοπέδωση.
Κάρυ, όλων των χρωμάτων πιπέρι, πιπερόρριζα, σκόρδο ξερό (λίγο, διότι είμεθα σεφ), και από βοτάνια βασιλικό και ρίγανη. Ο καλός ο δήθεν σεφ, έχει απ' όλα τα μπαχάρια.
(Εν τω μεταξύ, μην το ξεχνάτε, όλα αυτά τηγανίζονται και όσο καθυστερείτε, τόσο αναβαίνουν τα λιπαρά που θα προσλάβετε τρώγοντας το αποτέλεσμα).

Και τώρα το κολπάκι: σάλτσα σόγιας.
Χρώμα και μυρωδιές εξωτικές και πλήρης ομογενοποίησις.

ΣΕΡΒΙΡΙΣΜΑ
Πάει πολύ σε πιατέλλα. Στη μέση το αχταρμαδάκι.
Γύρω-γύρω τώρα: Αν έχουμε ψωμί το κόβουμε φετούλες ψιλές σα χαρτί και το περνάμε από το τηγάνι να καψαλιστεί, και μετά το στολίζουμε αφού το κόψουμε σε ημισελήνους, γύρω-γύρω στην πιατέλα.
Επειδή μάλλον έχουμε παρασκευάσει κάτι το επισφαλές, καταφεύγουμε σε ενδιάμεσους ασφαλείς στολισμούς που παίζουν τις σως, ήτοι, κομπαλάκια μουστάρδας, κέτσαπ και μαγιονέζας. Για άλλοθι διακόπτουμε την ακολουθία με κόμπους γιαουρτιού 1,5% λιπαρά.

Πολύ ιν είναι το αχταρμαδάκι-όχι τα περίγυρα- να το σκεπάσουμε με ρόκα και παρμεζάνα, εγώ φροντίζω να έχω πάντα.

Συνοδεύεται με ΚΑΠΝΙΑ ΧΑΤΖΗΜΙΧΑΛΗ. Τηλέφωνα επικοινωνίας 166 και βάλε......

ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ
Το εν λόγω φαγητό, θεωρείται ιδιαιτέρως ερωτικό, διότι ο λόγος παρασκευής του, είναι σίγουρα ένα άλλο πρόσωπο. Κανείς δεν θα ήθελε να κάνει τέτοιο κακό μόνο για τον εαυτό του.



Δευτέρα, Φεβρουαρίου 14, 2005

ΚΥΡΙΑΚΗ ή ο Φωκάς είναι της μόδας, (αλλά το κείμενο απευθύνεται προσωπικά....)

Αντιλέγω σοι, Κουκουζέλη, (με τη σημασία του "απαντώ"), ως ο όχλος (vulgus) τω Φωκά:

"Πάλιν τον καύκον έπιας, πάλιν τον νουν απώλεσας".

Ο Φωκάς, ουδεμίαν σχέσιν έχων μετά του λαμπρού Νικηφόρου, ο Φωκάς σκέτο, υπήρξε ο μακροβιότερος αυτοκράτωρ κατά την εποχήν της αναρχίας μεταξύ Ιουστινιανού και Ηρακλείτου. Βασίλευσε οχτώ χρονάκια ολάκερα το υποκείμενον. Μέθυσος, καθάριζε τους αντιπάλους με το "ψεκάστε". Σχεδόν επέτυχε σύγχρονοί του ιστορικοί να του το κολλήσουν "Φωκάς ο Μέθυσος", αλλά φαίνεται ότι ο κατά πολύ μεταγενέστερός του Μιχαήλ ο Δ', υπερέβαλε αυτόν και η ιστορία μόνον αυτόν επισήμως ως μέθυσον γνωρίζει (αν και οι βυζαντινοί ιστορικοί είχαν κλίκες και κάνανε φίρμα όποιον γουστάριζαν, άσε που δεν είχε εφευρεθεί η τυπογραφία και η αναπαραγωγή χειρογράφων γινόταν στα μοναστήρια, άρα ήταν και λίγο θέμα κυκλοφορίας).

Γιατί τα (στα) λέω όλα αυτά;
Σα πιωμένος μου φάνηκες, τεσσεράμισι το μεσημέρι, έκανες ένα ορθογραφικό λάθος -πράγμα πρωτόφαντο-στο κομμάντ.... (Αφορμή, τάχα, για να γράψω.).

Ο Φωκάς, συχνά πιωμένος, έβγαζε λόγους στον ιππόδρομο. Ο vulgus τον περιλάβαινε με το στιχάκι που παρέθεσα. Μας τό 'χε ΄πεί ένας καθηγητής, μέγας βυζαντινολόγος, καλή του ώρα.
Τον είχα συναντήσει, σ' ένα καφενείο είκοσι χρόνια μετά το γυμνάσιο ( το εξατάξιο, αλλά δεν έχει σημασία, για όσους δεν το ξέρουν είμαι σαράντα έξι, να τα εκατοστήσω, ευχαριστώ). Κάπως θλιμμένος ήτανε κι είπα πως θα χαρεί, αν ένας παλιός του μαθητής τον χαιρετήσει. Τον χαιρέτησα. Δε με θυμόταν. Μετά από μέρες, περνώντας από το αυτό καφενείο τον ξανάδα. Τον ξαναχαιρέτησα. Περνώ συχνά, από αυτό το καφενείο. Δεν τον ξανάδα. Ξέρω ότι ζει, όπως ξέρω, ότι εξ αιτίας ενός ενοχλητικού παλιού του μαθητή, άλλαξε καφενείο...

Καύκο ονόμαζαν το κύπελλο που πίναν οι μέθυσοι το κρασί. Ίδια ρίζα με το καύκαλο, ίσως είχε και το σχήμα του - θυμίζω ότι θρυλείται για τον Κρούμο, τον βασιλεά των βουλγάρων, ότι έπινε κρασία από τα καύκαλα των εχθρών του. Ίσως, όμως και ο "καύκος" να ήταν ένα είδος μεζούρας, όπως λέμε μια "οκά". (Θα ψάξω στον Κουκουλέ και θα επανέλθω).

Το γεγονός είναι ότι τά 'χω τσούξει κι εγώ λίγο, Κυριακή.....

Κυριακή, Φεβρουαρίου 13, 2005

DIALOGO DELLA MUSICA ANTIQUA ET DELLA MODERNA


VINCENTIO GALILEI Posted by Hello

Σχόλιον επί του σχολίου5 εις το "περί ψευδωνυμίας", ή περί βαρετών βυζαντινών λογίων.
Ο Ιωάννης Κουκουζέλης ο μαΐστωρ και ο Πέτρος Μπερεκέτης ο γλυκύς, ων τα επωνύμια δάνεια των ημών ψευδωνύμων, υπήρξαν και εισέτι θεωρούνται και θαυμάζονται, ουχί ως λόγιοι υπό την τρέχουσαν έννοιαν, αλλ' ως υψίτεχνοι μελουργοί, του 12ου και του 17ου αιώνος αντιστοίχως, αιώνας ακμής δια την βυζαντινήν και μεταβυζαντινήν μουσικήν. Επιπλέον δε, τοιαύτην την σχέσιν έχουσιν μετά του γνωστού αστρονόμου και ερευνητού Γαλιλαίου, την επαγγελματικήν συνάφειαν μετά του πατρός αυτού Βικεντίου Γαλιλαίου, όστις υπήρξε μέσος αυτών, λαουτίστας και συνθέτης, ζήσας εν Φλωρεντία της Ιταλίας μεταξύ του χιλίου πεντακοσιοστού εικοστού και του χιλίου πεντακοσιοστού ενενηκοστού πρώτου μετά Χριστόν έτους.
Αλλά ας θέσω και το ερώτημα: Εις ποίους βαρετούς λογίους οφείλεται η δυτική αναγέννηση, επομένη δύο και πλέον αιώνων της ανατολικής;
Ταύτα, βραχέως.

Τρίτη, Φεβρουαρίου 08, 2005

ΠΕΡΙ ΓΝΑΘΟΥ 1


Καθώς αναζητούσε
στον Παρνασσό ορειβάτης
ο όμιλος των ποιητών τη γλώσσα,
ευρέθη αιφνιδίως
εν μέσω κυνοδόντων,
κοπτήρων και γομφίων
και τραπεζιτών.
Εδόθη μάχη φονική
και έπεσαν μέχρις ενός.
Βαρύς χειμώνας σκέπασε τις χλαίνες τους,
αιώνια περιφρόνηση,
δίκαιη ανταμοιβή
για την πενία τους.

Το σούρουπο,
απλώθηκε στις ράχες
νωχελικός σκοπός από κουδούνια.
Κατέβαιναν στα χειμαδιά
τα ζωντανά τα έρμα,
ξοπίσω σέρνωντας
την πάχνη και το το χιόνι
-ώρα το γνέσιμο να πιάσουν οι γρηές
κι ο χρόνος ν’ αποκοιμηθεί.

Εκ παραλλήλου,
εντός ψυχρού ιατρείου
με υπόφαιους τοίχους,
ο οδοντίατρος
διέγνωσε:
“μόλυνσις, επιμόλυνσις,
κύστις και οίδημα
ίσως και φλεγμονή”.

(Παλιά τους έλεγαν αλμπάνηδες,
γιατί προτίστως ήτανε κουρείς-
τρισάθλια φάρμακα,
εμπόριο βρεφών,
άσπλαχνες μάνες,
κοντά κι οι δικηγόροι)

Κι ακόμα πιο τρισάθλιοι
οι φρονιμίται,
το "μεταξύ της αχρηστείας και του πόνου".

-Τι άραγες υπενθυμίζουν;

Η νιότη θα χαθεί,
ο μαρασμός
είναι το μέλλον των ανθέων,
την ηρεμίαν διαδέχεται
η τρικυμία
και τούμπαλιν.

Μεταξύ μας,
η εξαγωγή οδόντων,
ίσως επέλυε
το χρόνιον πρόβλημα
της εθνικής οικονομίας.





οι παχουλές αναρτήσεις (όσο τις διαβάζετε τόσο παχαίνουν)