Κυριακή, Ιανουαρίου 16, 2005

ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΝΟΥΜΕΡΟ 8…………….


Η Ιφιμέδεια παρατήρησε ότι ιδιαίτερη κατηγορία ανωνύμου μπορεί να αποτελεί ο αβάπτιστος. Συμφωνώ, ναι και όχι. Ο αβάπτιστος γνωρίζεται από το μελλοντικό όνομα που θα λάβει, αλλά και ως «παιδί του τάδε». Ανώνυμος είναι, προσωρινά και υπό την στενή έννοια, βέβαια, αλλά για να αναδειχθεί σε ανώνυμο υπό την ευρεία, πρέπει να μη βαπτιστεί, να μην ονομαστεί και κυρίως να μη γνωρίζεται και να μην υπάρχει τρόπος να προσφωνηθεί. Πάντως, την ευχαριστώ που μου θύμισε μιαν ευτράπελη ιστορία.
Μια ιστορία που την ξέρω απ’ όνα φίλο μου κεφαλλονίτη:

Ήταν πριν καμμιά εξηνταριά χρόνια ένας τρελλομουρτζούφλης και ακοινώνητος (και με τη σημασία την εκκλησιαστική), που έσπερνε παιδιά αβέρτα κι είχε εννιά από την γυναίκα του - για άλλα δεν γνωρίζουμε – και που δεν εννοούσε να τα βαφτίσει, αλλά ούτε να τους δώσει κάποιο όνομα. Τα φώναζε με νούμερα. «Να ‘ρθει το νούμερο πέντε. Εφτά, τράβα να ποτίσεις τις κατσίκες…..». Τα παιδιά, εννοείται, ήτανε ‘σώκλειστα στη στάνη του πατέρα, έξω απ’ το χωριό. Η ιστορία αυτή δεν τραβάει σε μάκρος. Μια δασκάλα, όταν άνοιξε σχολείο δημόσιο στο χωριό, πρωτοδιόριστη κι όχι ντόπια, έμαθε την κατάσταση και με τον παπά και τον χωροφύλακα, που ως τότε κάνανε τα στραβά μάτια, γιατί δε θέλανε μπλεξίματα με τον τρελλάρα, αλλά ντράπηκαν μια γυναίκα, τη δασκάλα, να είναι βασιλικότερη των βασιλέων, πήρανε τα παιδιά, κρυφά απ’ τον πατέρα και τα βαφτίσανε.



1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Πολύ ωραία ιστορία. Και άκρως διδακτική, αφού ούτε λίγο ούτε πολύ διδάσκει την αναγκαιότητα των ονομάτων. Ως και ο τρελοκεφαλλονίτης χρησιμοποιούσε τις ονομασίες των αραβικών αριθμών ως ονόματα των παιδιών του (αλλιώς πώς άλλωστε;).
Δεν είναι τυχαίο που ο Αδάμ πρώτη δουλειά ονόμασε τα του κόσμου.
Ιφιμέδεια

οι παχουλές αναρτήσεις (όσο τις διαβάζετε τόσο παχαίνουν)